Η αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων για το εφήμερο της ανθρώπινης φύσης

ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ	ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
«οἵη περ φύλλων γενεή, τοίη δέ καί ἀνδρῶν, φύλλα τά μέν τ’ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ’ ὕλη τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ’ ἐπιγίγνεται ὥρη· ὥς ἀνδρῶν γενεή ἡ μέν φύει ἡ δ’ ἀπολήγει.»	Και των θνητών η γενεά των φύλλων ομοιάζει· των φύλλων άλλα ο άνεμος χαμαί σκορπά και άλλα φυτρώνουν, ως η άνοιξη τα δένδρ' αναχλωραίνει· και των θνητών μια γενεά φυτρώνει και άλλη παύει.
[Αρχαία Ελληνικά (μτφρ), Ομηρικά Έπη-Ιλιάδα, Β Γυμνασίου]

ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ	ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

H. Βουτιερίδης
[Ανθολόγιο Αρχαϊκής Λυρικής Ποίησης, Β Γενικού Λυκείου Θεωρητικής Κατεύθυνσης]

ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ	ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
ἐπάμεροι· τί δέ τις; τί δ᾽ οὔ τις; σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος. ἀλλ᾽ ὅταν αἴγλα διόσδοτος ἔλθῃ, λαμπρὸν φέγγος ἔπεστιν ἀνδρῶν καὶ μείλιχος αἰών.	Εφήμεροι· τί είναι κανείς και τί δεν είναι; Ίσκιος ονείρου ο άνθρωπος. Μα σαν τον βρει αίγλη θεόσταλτη, φέγγος λαμπρό τον αγκαλιάζει, κι είναι γλυκύτατη η ζωή του ανθρώπου.
[πηγή: Ψηφίδες για την Ελληνική Γλώσσα]