Charles Baudelaire, «Η θλίψη της σελήνης»

Απόψε πιο τεμπέλικα νειρεύεται η σελήνη,
σαν την ωραία που ξάπλωσε σε μαξιλάρια πλήθη,
και μ' ένα χέρι ανάλαφρο και μ' αμεριμνοσύνη
χαϊδεύεται πριν κοιμηθεί τριγύρω από τα στήθη.
Στων απαλών χιονόσφαιρων την ατλαζένια πλάτη,
σ' έκστασες παραδίνεται βαθειές, ξεψυχισμένη.
Και στα κατάσπρα οράματα περιπλανά το μάτι
που το καθένα ως άνθισμα στον ουρανό ανεβαίνει.
Στην οκνηρή της αθυμιά, στη σφαίρα αυτή κι αν λάχει,
ν' αφίσει κάποιο δάκρυ της κρυφό ν' αργοκυλήσει,
ένας ποιητής ευλαβικός που έχει στον ύπνο αμάχη
Αυτό το δάκρυ το χλωμό στη φούχτα θα το κλείσει
όπου ιριδοφεγγοβολά σαν οπαλιού κομμάτι
Και θα το κρύψει στην καρδιά μακρυά αφ' του ήλιου το μάτι.

[πηγή: περ. Επτανησιακά Φύλλα, 5 (1946) 73]