Ιόσιφ Μπρόντσκι (Ρωσία), «Ιθάκη»

Να γυρίζεις εδώ μετά από είκοσι χρόνια
και ξυπόλυτος νά 'βρεις στην άμμο τα χνάρια σου.
Ν' αντηχήσει η ακτή απ' του γέρικου σκύλου σου
όχι τη χαρωπή μα την άγρια κραυγή.

Πέτα, αν θες, από πάνω σου τα ιδρωμένα κουρέλια,
η γρια δούλα δεν ζει για να δει το σημάδι σου.
Η γυναίκα που λεν πως εσένα περίμενε
πήγε με όλους και δεν θα τη βρεις.

Το παιδί σου που μεγάλωσε (ναύτης τώρα έχει γίνει)
παγερά σε κοιτάζει σαν νά 'σαι σκουπίδι.
Και τη βάρβαρη γλώσσα που ματώνει τ' αυτιά σου
μοιάζει μάταιο να θέλεις να την αισθανθείς.

Το νησί μου ή δεν είναι το ίδιο ή τα μάτια σου
πλημμύρισαν για πάντα με το χρώμα της θάλασσας:
και το κύμα που σπάει δεν ξεχνά τον ορίζοντα
στη μικρή τούτη κώχη της γης.

μτφ. Πάτροκλος Γιατράς

[πηγή: Συνομιλώντας με τον Καβάφη. Ανθολογία ξένων καβαφογενών ποιημάτων, επιμ.: Νάσος Βαγενάς, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 310]

info