Ζαν Κοκτώ, «Ελλάς»

Όπου το μάρμαρο κι η θάλασσα σγουραίνουν σαν ένα πρόβατο.
Όπου τα συμπλεγμένα φίδια διακοσμούν το ραβδί,
Όπου τα αιμοβόρα πουλιά έβαζαν αινίγματα
Όπου τα καράβια ήταν γιομάτα με ορθωμένες γκλίτσες
Όπου ο βοσκός παρακολουθούσε τους ακόλαστους αετούς,
Όπου η άκαρδη αιμομιξία, μονταρισμένη σε πατίνια,
Καταδίωκε τους βασιλιάδες, τις βασίλισσες του θεάτρου
με τις φωνές της, της τρέλας, και τα γύψινα μάτια της…
Νά, αν δεν απατώμαι, το ελληνικό ύφος,
Οι θεοί (μάλλον ο διάβολος) έχοντας φτερά και ράμφη
Και καλυμμένοι μ' ένα καπέλο άνετο για τη φυγή
Ο Ερμής κρατώντας στο χέρι τον αριθμό οχτώ.

μτφ. Σταύρος Καρακάσης

[πηγή: Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία, τ. Α', επιμ. Δημ. Γιάκος & Μαν. Γιαλουράκης, Εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1977, σ. 253]