Το καρνάγιο της Παναγιούδας

Υπήρχε στην Παναγιούδα της Λέσβου, μερικά χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης ένα "λεμβουργείο" το οποίο κατασκεύαζε βάρκες και καΐκια με ευαισθησία και μεράκι που σπάνια κάποιος συναντά. Χρησιμοποιούσαν μόνο ξύλο πεύκου από τα δάση του νησιού.

Είχα την τύχη όχι μόνο να παρακολουθήσω το σχεδιασμό και το στήσιμο ενός τέτοιου σκαριού αλλά και να το κινηματογραφήσουμε για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ.

Μετά την παραγγελία ο καραβομαραγκός επιλέγει, μέσα στο δάσος που υλοτομείται, τα δένδρα που ταιριάζουν μια και το κάθε τμήμα του καϊκιού ή της βάρκας θα προέλθει από πεύκα των οποίων ο ίσιος ή γυρτός κορμός θα χρησιμοποιηθεί στο κατάλληλο σημείο.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι η υλοτόμηση ενός πευκοδάσους, όταν γίνει με γνώση το "ξανανιώνει". Το "καθάρισμα" με την απομάκρυνση των γέρικων κορμών και των ξερών κλαριών μειώνει την πιθανότητα πυρκαγιάς.

Στο καρνάγιο της Παναγιούδας διατηρείται η πανάρχαια τέχνη της ναυπήγησης που έχει αναπτυχθεί στα νησιά του Αιγαίου και δεν υπάρχει ξένος τουρίστας που να επισκέπτεται τις ψαρόβαρκες δίπλα και δεν το επισκέπτεται.

	"Αέρας στα πανιά μας" Στο συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς με τίτλο «ΑΕΡΑΣ ΣΤΑ ΠΑΝΙΑ ΜΑΣ» ταξιδεύουμε στον ταρσανά της ΣΥΡΟΥ, όπου περιμένει ο ΖΕΠΠΟΣ, ένα ιστορικό καΐκι φτιαγμένο το 1912 από τον Καπετάν ΑΝΔΡΕΑ ΖΕΠΠΟ. Στον ταρσανά συναντάμε τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΥΡΙΚΟ τον τελευταίο απόγονο μιας μεγάλης οικογένειας καραβομαραγκών.
	Διασκευασμένα αποσπάσματα από κείμενο του Καθ. Ν. Σ. Μάργαρη.