Δάντη, «Κόλασις»

«Εγώ εις την πενθήρη φέρω πόλιν,
εγώ εις την αΐδοιον οδύνην
και προς τα στίφη των απολωλότων.
Ετελειώθην προς δικαιοσύνην.
Μ' ανέγειρεν η δύναμις η θεία
κ' η πανσοφία και ο πρώτος έρως.
Ουδέν επλάσθη προ εμού, πλήν όσα
Αιώνια· κ' εγώ είμ' αιωνία.
Ο εισιών πάσαν ελπίδ' αφίτω».
Τας λέξεις ταύτας μελανάς στοιχείοις
Ιδών επάνω πύλης γεγραμμένας,
«Δεινός ο νους, διδάσκαλε», τω είπον.

Ο δε, ως έμφρων τις, μοι ανταπήντα·
«Εδώ να παύει πρέπ' η υποψία,
εδώ πάσα δειλία ν' αποθνήσκη.
Αφίχθημεν εκεί όπου σοι είπον.
Ενταύθα θα ιδείς τους τεθλιμμένους,
του δώρου στερηθέντας του νοός των».

μτφ. Αλέξανδρος-Ρίζος Ραγκαβής

[πηγή: Άπαντα τα φιλολογικά Αλεξάνδρου Ρίζου του Ραγκαβή, τόμ. ΙΒ΄, Έμμετρες Μεταφράσεις. Δάντου, «Κόλασις» – Αισχύλου, Πέρσαι – Γαίτου, Ιφιγένεια – Σαικεσπείρου, Ιούλιος Καίσαρ, Εκδόσεις Αδελφοί Περρή, Αθήνα 1886, σ. 15-19]