Βικτωρίας Θεοδώρου, «Θάλασσα»

Είχα να της πω κι εγώ τόσα τραγούδια!
Μικρό παιδί με κοίμιζε το κύμα της
και στα μελτέμια εστέγνωναν κι εμύρωναν τα ρούχα μας.

Τώρα με κάνανε να την κοιτώ μ' ανατριχίλα
σαν ερπετό, σαν κρύο στοιχειό, τη θάλασσα.
Μες στα βαπόρια της σκλαβιάς
βαθιά σε μαύρα αμπάρια με γυρίζανε
κλειστά τα φιλιστρίνια να μη μπαίνει ο μπάτης
ούτε να με ραντίζει ως αγιασμός το κύμα της.
Και τα νησιά Χίο, Ανάφη, Τρίκερι, Μακρόνησο,
ονόματα πανάρχαια ιερά, Ικαρία, Ψυττάλεια
τα δέσανε μες στην καρδιά μου με την πίκρα και τον τρόμο.

Δε χάρηκα την ομορφιά τους εξόριστη
δαρμένη κάτω απ' έν' αντίσκηνο. Μακριά
οι πορτοκαλιές στα περιγιάλια και το κύμα.

Κι έχω καημό, που δεν μπορώ να πω
χαρούμενο τραγούδι για τη θάλασσα.
Οργή και θύμησες πικρές
μου φέρνουν τα νησιά της.

Από τη συλλογή Κατώφλι και παράθυρο (1962)

[πηγή: Βικτωρία Θεοδώρου, Ποιήματα, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2008, σ. 50-51]