Θεόφιλου Γκωτιέ, «Σ' ένα νέο πολιτευτή»

Φίλε, του κάκου έτσι αυστηρά μετράς το κάθε τι
μόνο και μόνο απ' την τυχόν ωφέλεια που θα φέρνει,
και πρώτ' απ' όλα αναζητάς το νόημα των πραγμάτων,
τα πράγματ' από πού αρχινάν και τέλος πού πηγαίνουν.
Μάταια τα πάντα πολεμάς προς ένα για όλα πόλο,
καθώς γυρνά προς το βοριά η μαγνητική βελόνα,
να τα γυρίσεις.
Ομορφιές είναι στην πλάση, αηδόνια,
που ζούνε στην ακαματιά και ρόδα οκνά που στέκουν,
στη ζωή ποιητές και μουσικοί βρίσκονται ονειροπλέχτες
που δεν τους μέλει και πολύ να είναι καλοί πολίτες,
ζούνε όπως τύχει, υψώνοντας σύμβολον πίστεως τούτο:
Όλα στον κόσμο είναι λαμπρά, φτάνει τη ρίμα να 'χουν,
φτάνει τα ουρανικά πουλιά να γέρνουν τους λαιμούς των
συλλογισμένα, όταν ακούν των απλοϊκών καημών τους
την ιστορία. Κ' είναι ψυχές που μια καλοκομμένη
φράση, μια λέξη διαλεχτή στην έκσταση τους ρίχνει,
κι όπως μεθούμε απ' το κρασί, μεθούν από το στίχο.
Γι' αυτούς δεν είναι κούφια η Τέχνη, ούτε του κάκου υπάρχει.
Ζουν άλλοι με την ομορφιά του κόσμου ερωτεμένοι
και με το ανοιχτοβόλημα το ξανθό φως που σπέρνει,
μπρος στα λουλούδια ολόγυρτοι μέρες και μέρες μένουν,
τα ζωντανά τους χρώματα να τα ρουφήξουν θέλουν.
Το λαμπερό αντιφέγγισμα, το κάμα από τη φλόγα.
Ένα κεφάλι εκφραστικό, ένα γραμμένο πόδι,
δε θέλουν άλλο τίποτε για να είν' ευτυχισμένοι.
Με του καιρού τα πράγματα τίποτε δεν τους δένει,
μήτε με τα πολιτικά μια σοβαρή φροντίδα.
Καμαρωτούς αρχοντικά ντυμένους να σας βλέπουν,
πως τα 'χετε, μαύρα ή ξανθά, κομμένα τα μαλλιά σας,
ω ρήτορές μου επίσημοι, τους φτάνει. Πόσο ωραίοι
και οι λόγοι σας! Αλλ' αγαπώ περσότερο τα ρόδα…

μτφ. Κωστής Παλαμάς

[πηγή: Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία, τ. Α', επιμ. Δημ. Γιάκος & Μαν. Γιαλουράκης, Εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1977, σ. 208-209]