Ζωής Καρέλλη, «Η Συνοδεία των Ποιητών»

Νά, τούτ' είναι η συνοδεία
απ' τους ιερείς του λόγου,
που παν τραγουδώντας, γιατί
μόνο να τραγουδούν, να λεν
λόγια ξέρουν αυτοί κι από κει πέρα
τίποτ' άλλο μην περιμένεις
απ' το χέρι τους. Ούτε καμιά τελετή
επιβλητική, ούτε λειτουργία
ξέρουν άλλη, παρά μόνο ν' απαγγέλλουν,
ν' αγγέλλουν λόγια, που λεν πως τα βλέπουν.
Γιά κοίταξε το βλέμμα τους·
λένε πως βλέπουν αγγέλους
οι άνθρωποι αυτοί,
πως οι άγγελοι τους δίνουν λόγια
ν' αγγίξουν στα διψασμένα στόματα.
Πράγματι, νηστεύουν και φαίνονται
στερημένοι. Κοίταξε τα πρόσωπά τους,
είν' αλλόκοτα, έτσι αλλοιωμένα
που μιλούν, έτσι που θέλουν
να μας πείσουν πως μας χαρίζουν
των αγγέλων τα δώρα,
αγγελίες υπέροχες. Τα ζητούν
με προσευχές και μεγάλους καημούς
παρακαλούν με αγώνα,
τα δέχονται με συντριβή.
Είναι
πράγματι άλλη των ματιών τους η έκφραση
κι αλλιώτικα γίνονται τα μιλήματα
που αυτοί τραγουδούν, οι ποιητές,
για να αιστανθούμ' εμείς τις διαφορές τους.

Βέβαια να τυραννιστούν αυτοί πρέπει,
για να πιστέψουμ' εμείς,
για να μας πείσουν. Έχουμ' άλλες
απασχολήσεις εμείς, αυτοί
απασχολούνται με τα μάταια λόγια.
Θέλουν να τα συγκρατήσουν,
να μας τα χαρίσουν λεν,
για να τους δεχτούμε στην τελετή
της ζωής. Τούτοι των λόγων
οι άνθρωποι για να μας κερδίσουν,
λεν, πως θα μας ονομάσουν εμάς
και τη σημασία της ζωής μας.

Από τη συλλογή Της Μοναξιάς και της Έπαρσης (1951)

[πηγή: Ζωή Καρέλλη, Ποιήματα, επιμ.-ανθολ. Ξ. Α. Κοκόλης, Ερμής, Αθήνα 1996, σ. 30-31]