Ηλία Λάγιου, «Μπαλάντα των αγοριών του παλιού καιρού»

Πού να 'ναι και τί να 'χουν απογίνει
τ' αγοροκόριτσα τα περιστέρια;
Της νύχτας μου δροσίζαν την οδύνη
λαγόνες αντρικές, γυναίκεια χέρια,
με καθαρό χρυσάφι αγορασμένα.
Για σας είχεν ο πόθος μου καρπίσει
και σας είχα, ω χαρές μου, τραγουδήσει,
της Συγγρού τα κλωνάρια τ' ανθισμένα.

Η γλυκύτατη Τζένη από την Κρήτη,
το υδάτινο τραγούδι της Φαλήρου
η Μαρίνα, η Σαμπρίνα που Αφροδίτη
αναδυόταν στους αφρούς του ονείρου·
σεμνά κορίτσια, αγόρια μυρωμένα,
μοσχοβόλαγεν η ήβη τους λεμόνι.
Ερμαφρόδιτη πίκρα τα πληγώνει
της Συγγρού τα κλωνάρια τ' ανθισμένα.

Τί ν' απόγινεν η Άννα τ' αηδονάκι,
που έψελνε στης Φραντζή τα οκνά φανάρια,
της Πωλίνας το τριαντάφυλλο κορμάκι
που έναν Μάρτη το κέρδισα στα ζάρια·
Τζούλη, Στέλλα — κορμιά καμαρωμένα
που 'χαν μ' όλους τους τρόπους αμαρτήσει;
Πληρωμένη ηδονή θα τα λυγίσει
της Συγγρού τα κλωνάρια τ' ανθισμένα.

Πρίγκηψ, αν κάπως αγαπάτε εμένα
και θέλετε να σας γελάσω, ελάτε
τώρα που ξημερώνει να με πάτε
στης Συγγρού τα κλωνάρια τ' ανθισμένα.

[πηγή: Ηλίας Λάγιος, Διονύσης Καψάλης, Γιώργος Κοροπούλης, Τριώδιο. Βαλλίσματα, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1991, σ. 8-9]