Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, «Για τη Μερσέντες στην πτήση της»

Βιολί από το φως κατάψυχρο και παγωμένο
φεύγεις, κιόλας προς τα βράχια του ύψους
φωνή δίχως λαρύγγι, σκοτεινή φωνή
που τραγουδάς παντού δίχως ποτέ ν' αντιλαλείς.

Η θύμησή σου είν' από χιόνι που κυλάει
μες την ατέλειωτη αίγλη μιας λευκότητας
κι είν' η κατατομή σου αδιάπτωτα ένα έγκαυμα,
η καρδιά σου αμολυμένο περιστέρι.

Μες στον αιθέρα τραγουδάει, δίχως δεσμά,
την τρυφερή κι εωθινή της μελωδία,
θλίψη ενός κρίνου και κορύφωμα φωτός.

Ωστόσο εμείς θε να σου φτιάχνουμε εδώ κάτω
νύχτα και μέρα στα παράθυρα του πόνου
κάποια γιρλάντα μελαγχολίας.

[πηγή: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ποιήματα, μτφ. Τάκης Βαρβιτσιώτης, Εκδόσεις Μπίμπης, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 124]