Μιλτιάδη Μαλακάση, «Βροχή»

Έξω βροχή κι απ’ το παράθυρο
Μαύρες οι στέγες, μαύροι οι δρόμοι,
Δεν πέφτουν απ’ τα μάτια δάκρυα,
Που μια βαρειά τα πνίγει γνώμη.

Τα σύννεφα που ανεμοδέρνονται
Και σιγαλά βογγούν και κλαίνε,
Δε σέρνουν την ψυχή μου σκλάβα τους,
Μ’ όλα τα μυστικά που λένε.

Κάποτε μέσ’ απ’ το παράθυρο,
Όπως καθόσουν στο πλευρό μου,
Κύτταζα στα γλαρά τα μάτια σου
Τη θλιβερή βροχή του δρόμου.

Κ’ έβλεπα ακόμα, πιο μακρύτερα,
Μέσα στα μάτια σου και πάλι,
Τα σύγνεφα που τα ταξείδευε
Στον ουρανό η ανεμοζάλη.

Έξω βροχή, κι απ’ το παράθυρο
Μαύρες οι στέγες, μαύροι οι δρόμοι,
Δεν πέφτουν απ’ τα μάτια δάκρυα,
Που μια βαρειά τα πνίγει γνώμη.

Τα σύγνεφα που τώρα κρέμονται
Και χαμηλώνουν κι όλο βρέχουν,
Δεν καθρεφτίζονται στα μάτια σου,
Κι άλλους κρυφούς καϋμούς δεν έχουν…

[πηγή: Η Χαμηλή Φωνή. Τα λυρικά μιας περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς, ανθολ. Μανόλης Αναγνωστάκης, Νεφέλη, Αθήνα 1990, σ. 46-47]

εικόνα