Γεράσιμου Μαρκορά, «Τα μάγια της νυχτός»

Τί νύχτα ωραία! Στον ξάστερο της θάλασσας καθρέφτη
ο αιθέρας γέρνει και γελά·
μέσα του έν’ άστρο από ψηλά
σα μαγεμένο πέφτει.

Θωρώντας που η γλυκύτατη θαλασσινή γαλήνη
με τόση αγάπη το καλεί,
για να της δώσει ένα φιλί
τα ουράνια μέρη αφίνει.

Πώς, κόρη, από τ’ ολόφωτο, δροσάτο περιγιάλι
να τρέξεις πέρα δεν αργείς;
Στάσου! Δε χαίρεσαι της γης
και τ’ ουρανού τα κάλλη;

Μη του βοσκού το λάλημα σ’ έχει βαθιά καλέσει
στον έρμο λόγγο μοναχή;
Α! η μαγεμένη σου ψυχή
σαν άστρο εκεί θα πέσει.

[πηγή: Μαρκοράς, Άπαντα, επιμ. Γ. Βαλέτας, Εκδόσεις Πηγής, Αθήνα 1950, σ. 191-192]