Αργύρη Εφταλιώτη, «Νανούρισμα»

Έλ' αγεράκι του βουνού και γλυκοδρόσισέ το,
κατέβ' αχτίδα τ' ουρανού και γλυκοχάιδεψέ το.
Nάνι, νάνι το μωρό μου,
πάρε, ύπνε, τ' ακριβό μου.

Στ' αγγελικό του πρόσωπο της Παναγιάς η χάρη
και του παιδιού της ο σταυρός στα στήθια του καμάρι.
Nάνι, νάνι στο μαντρί σου,
λαγιαρνάκι μου, κοιμήσου.

Tα όνειρ' ας κατέβουνε χρυσά και μυρωμένα
ν' ανθοβολούν στα χείλη σου χαμόγελα σπαρμένα.
Nάνι, νάνι τ' αγγελούδι,
νάνι, αμύριστο λουλούδι.

Λάτε, τρυγόνες, πείτε μου, τί λέτε στ' ακριβά σας,
το βράδι σαν τα παίρνετε στα μαλακά φτερά σας.
Nάνι, νάνι τ' αργυρό μου,
πάρε, ύπνε, τ' ακριβό μου.

Aν λέτε πως τρελαίνεστε, εγώ να πω πεθαίνω,
γιατί σεις τα 'χετε πολλά κι εγώ 'να το καημένο.
Nάνι, νάνι το μωρό μου,
νάνι το μονάκριβό μου.

[πηγή: Αργύρης Εφταλιώτης, Άπαντα, τ. Α΄, επιμ. Γ. Βαλέτας, Eκδόσεις Πηγής, Αθήνα 1952, σ. 24-25]