Αριστοτέλη Νικολαΐδη, «Γράμμα εξορίας, 1967»

Μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
Μνημονεύετε Αλέξανδρον Παπαδιαμάντη
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Δεν είναι πια η απόσταση
μα οι κάθετες παρεμβολές
δεν είναι οι λέξεις
μα η παγίδα της φωνής
φίλε, τί να σου γράψω, πώς
να δονήσω τις φρικτές μεμβράνες
τί να σου πω για τους τυφλούς
τον νουν τα τ' όμματα.
Πικρό είναι το ψωμί της εξορίας,
είπε ο Κάλβος, κρούοντας
την αυθεντική του λύρα.

Είμαστε τώρα εξόριστοι
μέσα στο ίδιο μας το σπίτι
και γύρω μας ασχημονούν
οι μεταμφιεσμένοι επιδρομείς.
Η Ελλάς ξεφεύγει από τα χέρια μας.

Και στη γυμνή επιφάνεια
των καιρών οι κούφιοι
της στιγμής αξιωματούχοι
νοθεύοντας τις λέξεις
ασελγούντες επί της σεπτής
του Γένους ιστορίας
οι κορακόφθαλμοι...

Τέτοιες στιγμές, διαβάζοντας
τον πληγωμένο βάρδο, κρούω
κι εγώ την λύρα του, κράζω
μέσ' στις στροφές του: σωθήτωσαν
αι Ωδαί, σώσατε την ψυχή σας!

Ο Μακρυγιάννης είπε:
«σημειώνω τα λάθη ολονών
και φτάνω ώς την σήμερον...»
Πιο πέρα: «και η πατρίς κατάντησε
παλιόψαθα των ατίμων...»
Πιο πέρα: «Πάρ' το αυτό
το χαρτί καί βάλ' το σε μια πέτρα
να είναι σίγουρο, μην κάψουν
το σπίτι και καγεί...»
Πιο πριν: «Κι αν ειν' εκείνοι φτωχοί
εις τα προσωρινά και μάταια, είναι πλούσιοι
πολύ εις τα 'στορικά του κόσμου...»
Κι εγώ τα λόγια του στοιχειοθετώ.

Φίλε μου, τόσα χρόνια
προσπαθώντας να εκφρασθώ
με συγχωρείς την γλώσσα μου
δεν ξέρω να μιλώ· και όμως
ένα τοπίο μοναχά
με συντηρεί και λίγες λέξεις
από την ελληνική λαλιά μας.

[πηγή: Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Συγκεντρωμένα Ποιήματα 1952-1990, Πλέθρον, Αθήνα 1991, σ. 119-120]