Ζαχαρία Λ. Παπαντωνίου, «Το ευλογημένο καράβι»

«Πού πας, καραβάκι με τέτοιον καιρό;
Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;
Άνεμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό,
Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;»

— «Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή.
Θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω.
Βοριάδες, νοτιάδες θα βρω, μα θα φτάσω
με πρίμο αγεράκι, μ' ακέριο πανί.»

— «Κι οι κάβοι αν σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι;
Απάνω σου αν πέση το κύμα θεριό
και πάρη τους ναύτες και τον τιμονιέρη;
Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;»

— «Ψηλά στο εκκλησάκι του βράχου, που ασπρίζει,
για μένα έχουν κάμει κρυφή λειτουργία·
ορθός ο Χριστός το τιμόνι μου αγγίζει,
στην πλώρη μου στέκει η παρθένα Μαρία.»

[πηγή: Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, Τα χελιδόνια. Ποιήματα για παιδιά, Bιβλιοθήκη Eκπαιδευτικού Oμίλου, Αθήνα 1920, σ. 4]