Cesare Pavese, «Ο θάνατος θά 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου»

Ο θάνατος θά 'ρθει, και θά 'χει τα μάτια σου —
ο θάνατος που 'ναι μαζί μας
απ' το πρωί ώς το βράδι, άγρυπνος,
άφωνος σαν παλιά τύψη
ή κάποιο ανόητο πάθος. Τα μάτια σου
θα 'ναι μια μάταιη λέξη,
μια πνιγμένη κραυγή, μια σιωπή.
Σαν κι αυτή που κάθε πρωί
βλέπεις, όταν σκύβεις μόνη σου
πάνω απ' τον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα που κι οι δυο θα μάθουμε
πως είσαι ζωή και τίποτα.

Ο θάνατος έχει ένα βλέμμα για όλους.
Ο θάνατος θά 'ρθει, και θά 'χει τα μάτια σου.
Θα 'ναι σα να παρατάς ένα πάθος,
σα να βλέπεις ένα πεθαμένο πρόσωπο
ν' αναδύεται απ' τον καθρέφτη,
σα ν' ακούς χείλια κλειστά να μιλούν.
Θα κατεβούμε στην άβυσσο βουβοί.

μτφ. Αλέξης Τραϊανός

[πηγή: περ. Το Δέντρο, τχ. 26 (Μάρτιος 1982) 293]