Cesare Pavese, «Ο θάνατος θά 'ρθει»

Ο θάνατος θά 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου —
αυτός ο θάνατος που απ' το ξημέρωμα
ώς το βράδυ μας συνοδεύει, άγρυπνος
κι αμείλικτος, σαν μια πανάρχαιη τύψη
ή ένα ελάττωμα παράλογο. Τα μάτια σου
θα 'ναι μια ανώφελη λέξη,
μια κραυγή θρυμματισμένη, μια σιωπή.
Έτσι, τα βλέπεις κάθε πρωί
Όταν λυγίζεις μόνη σου
μπρος στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και η ανυπαρξία.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θά 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου.
Και τότε θα 'ναι σα ν' αφήνουμε ένα ελάττωμα,
σαν ν' αντικρύζουμε μες στον καθρέφτη
ν' αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
ή σαν ν' ακούμε ένα κλειδωμένο χείλι.
Αμίλητοι θα πάρουμε τον δρόμο για την άβυσσο.

μτφ. Διομήδης Βλάχος

[πηγή: περ. Πόρφυρας, τχ. 34 (1985) 220]