Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Στους Γερμανούς στρατιώτες του Ανατολικού Μετώπου (απόσπασμα)»

Αδέρφια μου, αν ήμουνα μαζί σας,
στους χιονισμένους κάμπους της Ανατολής αν ήμουν ένας από σας,
ένας απ' τις χιλιάδες σας ανάμεσα στα σιδερένια τ' άρματα,
θα 'λεγα, καθώς λέτε: Σίγουρα
θα υπάρχει κάποιος δρόμος για το σπίτι μου.

Όμως, αδέρφια μου, καλά μου αδέρφια,
κάτω απ' τ' ατσάλινό μου κράνος, μέσα στο κρανίο μου,
θα 'ξερα αυτό που ξέρετε: Εδώ
δεν υπάρχει κανένας δρόμος για το σπίτι πια.

.........................................................................................................................

Αδέρφια μου, αν ήμουνα μαζί σας,
αν εσερνόμουνα με σας στην παγωμένη έρημο,
θ' αναρωτιόμουνα, καθώς αναρωτιέστε: Γιατί,
γιατί ήρθα εδώ, απ' όπου
κανένας δρόμος δεν πάει για το σπίτι μου;

Γιατί φόρεσα της λεηλασίας τη στολή;
Γιατί φόρεσα το πουκάμισο του εμπρηστή;
Όχι, δεν το 'κανα από πείνα.
Όχι, δεν το 'κανα από μάνητα σφαγής.

Μόνο και μόνο επειδή 'μουν δούλος
και με διατάξαν
ξεκίνησα για να σκοτώσω και να κάψω.

Και τώρα, πρέπει να με κυνηγήσουνε.
Kαι τώρα, πρέπει να με σφάξουνε.

.........................................................................................................................

Και θα κείτουμαι κάτω απ' τη γη
που έχω ρημάξει
χαλαστής που κανείς δεν πονά για το χαμό του.
Στεναγμός ανακούφισης θ' αναδεύει πάνω απ' τον τάφο μου.

(1942)

[πηγή: Bertolt Brecht, Ποιήματα, μτφ. Μάριος Πλωρίτης, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα ²1983, σ. 89-90]