Η
αυτοπροσωπογραφία του Ντύρερ, σε νέα
ακόμη ηλικία, είναι χαρακτηριστικό
παράδειγμα του νέου τρόπου με τον οποίο
έβλεπαν τον ρόλο του καλλιτέχνη οι
ζωγράφοι της Αναγέννησης. Ζωγράφισε
αυτή την αυτοπροσωπογραφία με «τον
τρόπο του Χριστού» όχι από ασέβεια, αλλά
για να υποδηλώσει τις «θεόσταλτες»
δημιουργικές του δυνάμεις. Η
διαμόρφωση του ρόλου του καλλιτέχνη ως
«καθολικού» ανθρώπου, με την
αναγεννησιακή έννοια, επήλθε νωρίτερα
στην Ιταλία απ’ ό,τι στη Βόρεια Ευρώπη.
΄Όταν ο Ντύρερ επισκέφτηκε την Ιταλία
το 1505-7, ένιωσε την αντίθεση ανάμεσα στη
θέση του, του καλλιτέχνη που ανήκε στην
αυστηρή τάξη των συντεχνιών της
Νυρεμβέργης, σε σύγκριση με την
ελευθερία των Ιταλών συναδέλφων του: «Πώς
θα τρέμω αποζητώντας τον ήλιο» έγραφε σ’
ένα
φίλο του «εδώ είμαι αφέντης, στον τόπο
μου παράσιτο». Σ’ αυτό το έργο, πάντως,
η οξύτητα του σχεδίου μαρτυρεί τη
δύναμη της παράδοσης του Βορρά, που
κυριαρχείται από μια σπουδή για το
ρεαλισμό, ενώ οι ιταλικοί
πειραματισμοί είναι ακόμα πολύ
διακριτικοί. Ο Ντύρερ εξιδανικεύει τα
χαρακτηριστικά του προσαρμόζοντάς τα
σε αυτά που η Βόρειο-ευρωπαϊκή τέχνη
απέδιδε στο Χριστό, ενώ το δεξί χέρι
έχει σχεδόν θέση ευλογίας. Οπωσδήποτε
αυτό δεν οφείλεται σε ασέβεια, αλλά
στην πεποίθηση του ζωγράφου πως κάθε
χριστιανός είναι «εικόνα» του Χριστού
και μπορεί να απεικονιστεί έτσι, ειδικά
ένας καλλιτέχνης στον οποίο η
δημιουργική δύναμη έχει δοθεί από τον
Θεό και η τέχνη
του μπορεί να μετέχει στη θεϊκή
δημιουργία.