Τάκη Σινόπουλου, Η ποίηση της ποίησης (αποσπάσματα)

Το ποίημα ποτέ δεν είναι παρόν. Είναι μονάχα παρελθόν και μέλλον. Ανάμνηση και προσμονή. Απουσία από τα πράγματα και προβολή σε μια πραγματικότητα που υπήρξε ή θα υπάρξει κάποτε μέσα σε μια άξαφνη στιγμή που θα ’ναι τότε όλος ο χρόνος.

Αν ζει αν υπάρχει ακόμα η ποίηση τούτο το χρωστάμε σε κείνη την ασήμαντη την ταπεινή ρωγμή που λησμόνησαν οι θεοί στο σφαλισμένο παράθυρο της σιγουριάς και της άμυνας των ανθρώπων.

Την ώρα που παλεύω μ’ ένα ποίημα κανείς καθρέφτης δεν υπάρχει για να ιδώ τη μεταμόρφωσή μου.

[...]

Φίλε ποιητή μιλάς μια γλώσσα που γιομίζει την κάμαρη με χώματα. Λοιπόν θ’ ανοίξω το παράθυρο για να ’μπουν τα νερά και τα ψάρια.

[...]

Ήτανε ένα ποίημα. Κι ήτανε γιομάτο τρύπες. Έτσι έβλεπες τον ποιητή να τρώει και να ερωτεύεται να βγάζει τα παπούτσια του και να κοιμάται.

[...]

Ας αφήσουμε τα λόγια. Γνώση του ποταμιού σημαίνει να ’σαι μέσα στο ποτάμι.

[...]

Από τη συλλογή Η ποίηση της ποίησης (1964)

[πηγή: Τάκης Σινόπουλος, Συλλογή Ι. 1951-1964, Ερμής, Αθήνα ³1990, σ. 315, 318, 321 & 323]