Γουάλας Στήβενς, «Σχετικά με τη μοντέρνα ποίηση»

Το ποίημα του νου στην πράξη της αναζήτησης
Αυτού που αρκεί. Δεν χρειάστηκε πάντα να το αναζητήσει:
Το σκηνικό είχε στηθεί· επαναλάμβανε
Ό,τι έγραφε το σενάριο.
Ύστερα το θέατρο εξελίχθηκε
Σε κάτι άλλο. Το παρελθόν του ήταν ένα σουβενίρ.

Πρέπει να ζει, να μάθει τη διάλεκτο του τόπου.
Πρέπει να αναμετρηθεί με τους άντρες της εποχής και να συναντήσει
Τις γυναίκες της εποχής. Πρέπει να συλλογιστεί τον πόλεμο
Και πρέπει να βρει ό,τι αρκεί. Πρέπει
Να στήσει μια νέα σκηνή. Πρέπει ν' ανέβει σ' αυτή τη σκηνή
Και, όπως ένας ακόρεστος ηθοποιός, αργά
Και στοχαστικά, να πει λόγια που στ' αυτί,
Στο πιο λεπταίσθητο αυτί του νου, επαναλαμβάνουν,
Ακριβώς, αυτό που επιθυμεί ν' ακούσει, που στο άκουσμά τους,
Ένα αόρατο ακροατήριο ακούει,
Όχι το έργο, αλλά τον εαυτό του, εκφρασμένο
Σαν αίσθημα δύο ανθρώπων, σαν δύο αισθήματα
Που γίνονται ένα. Ο ηθοποιός είναι
Ένας μεταφυσικός στο σκοτάδι, κρούοντας
Ένα όργανο, κρούοντας μια συρμάτινη χορδή
παράγοντας ήχους που διαπερνούν την απρόσμενη ευθύτητα,
Και περιέχουν απόλυτα τον νου· κάτω από αυτούς δεν μπορεί
Να καταδυθεί, πέρα απ' αυτούς δεν θέλει να υψωθεί.
Πρέπει
Να είναι η αναζήτηση μιας ικανοποίησης, και ίσως
Να είναι ένας άντρας που παγοδρομεί, μια γυναίκα που χορεύει, μια γυναίκα
Που χτενίζεται. Το ποίημα της πράξης του νου.

1940

[πηγή: Wallace Stevens, Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα. Adagia. Θραύσματα ποιητικής, εισαγ.-μτφ. Χάρης Βλαβιανός, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2007, σ. 61 & 63]