Βικτωρίας Θεοδώρου, «Αδέρφια μου είναι οι ποιητές»

Οι ποιητές είναι τ' αδέρφια μου·
Ξέρω τα πάθη τους, γνωρίζω τον ανήμερο Θεό τους
και τις αγρύπνιες τους έχω περάσει·
μα εγώ ποτέ μου δεν τους έφτασα,
τη λευτεριά τη δικιά μου δεν την είδα.
Ύπνος μ' ονείρατα πηχτά και ξύπνιος
με βάσανα μικρά κι ατέλειωτα
το πνεύμα μου βουλιάζει και τ' αστέρι
που λες πως λάμπει στο ταπεινό μου μέτωπο
για με την ίδια δε φωτάει, δε δίνει
δρόμου σημάδι.
Μα από τους ποιητές μόνο θα λάβω χέρι βοηθό
κι αδέρφια μου θέλω να τους ξέρω...

Από τη συλλογή Βορεινό προάστιο (1966)

[πηγή: Βικτωρία Θεοδώρου, Ποιήματα, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2008, σ. 85]