Νάσου Βαγενά, «Η αίθουσα»

στον Ντάγκλας Ντάν

Αιωνιότητα τ’ όνομά σου είναι Σολωμός.
Καθισμένη σε μεταξωτά μαξιλάρια, πάνω
σε σκαλισμένο θρόνο, αγέρωχη, κουνώντας
πεισματικά το κεφάλι, φωνάζοντας όχι
σ’ εκείνους που ζητούν να σου πιάσουν το χέρι.
Στα πόδια σου γαντζωμένος ένας μικρόσωμος Κεφαλονίτης
με σκονισμένη ρεντιγκότα — τ’ όνομά του Τερτσέτης
και δίπλα εγώ
με σπασμένα δόντια
στριμωγμένος ανάμεσα σε ανθρώπους
που ιδρώνουν και φτύνουν.

Τα φώτα σβήνουν. Κάποιος στριγγλίζει.
Αέρας παγωμένος σέρνεται στο πάτωμα.
Ένας κοντός στραβοκάνης μ’ ένα περίστροφο
και μια τρύπα στο στήθος σκαρφαλώνει στα μαλλιά σου.
Προσπαθώ να φωνάξω. Ένας παχύς διπλωμάτης
με τριχωτό χέρι μού κλείνει το στόμα.

[πηγή: Νάσος Βαγενάς, Βιογραφία, Κέδρος, Αθήνα 1978, σ. 9]