Τάκη Βαρβιτσιώτη, «Ω ποίηση»

Σ’ έχω δική μου
Σ’ αγαπώ
Και στην παλάμη σε κρατώ
Σαν ένα περιστέρι
Ω ποίηση
Ανέγγιχτη
Απλή καθώς το ρείκι
Ροή ασυγκράτητη
Αιμάτινη ροή
Στο χόρτο επάνω στο χαλίκι
Είσαι μια όχθη ποταμού
Είσαι το ίδιο το ποτάμι
Που μέσα του διαλύομαι
Κάθε στιγμή
Παίζω μαζί σου με τον κίνδυνο
Έντρομος σκύβω επάνω σου
Καθώς επάνω από μιαν άβυσσο
Κι άλλοτε πάλι τρυφερός
Καθώς επάνω από ένα ρόδο
Ω ποίηση
Ωραίε μου θάνατε καθημερινέ
Ωραίε μου θάνατε γονιμοποιέ
Πένθιμη άνοιξη
Για σένα προετοιμάζω
Μιαν αιώνια μοναξιά
Μια σιωπή πυκνή κι ατέρμονη
Σαν τον καπνό που όλο ανεβαίνει
Δύναμη εσύ ακατάλυτη
Ακόρεστη ερωμένη
Μη με λυπάσαι
Σταύρωσέ με στο κατάρτι ενός καραβιού
Ή εδώ στης στέγης τα δοκάρια
Μαστίγωσέ με
Χάραξε αν θέλεις μ’ ένα σίδερο καυτό
Μια παπαρούνα στο πλευρό μου
Όμως εγώ δε θα σ’ απαρνηθώ
Πιο όμορφη ανάμεσα στις όμορφες
Πάλι θα τρέμω μη σε χάσω
Πάλι θα σ’ αγαπώ
Με χίλια βλέφαρα θα σε σκεπάζω
Θα σ’ αγκαλιάζω πάλι
Όπως το χιόνι τον καρπό
Ποίηση εσύ
Ζωή μου ακέρια

Από τη συλλογή Καλειδοσκόπιο (1972-1976)

[πηγή: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ποιήματα. 1941-2002, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 303-304]