Ντιμίταρ Βασίλεφ (Βουλγαρία), «Οι νέοι βάρβαροι»

Ήρθαν οι βάρβαροι, αγαπητέ μου Καβάφη.
Έφτασαν. Άρα υπάρχουν ακόμη.
Ενώ εσύ μας διαβεβαίωνες… Υποσχόσουν
ότι αυτοί θα ήσαν μια κάποια λύση.

Θα ήταν καλύτερα να μην τους είχαμε υποδεχθεί.

Διότι κλέψαν τις τόγες και τα πολύτιμα μπαστούνια μας.
Στέμματα, βραχιόλια, δαχτυλίδια — κλέψαν.
Κι όλα τα κοσμήματα που τις καρδιές μας βαυκαλίζαν, τά 'κλεψαν.
Σκότωναν για έναν απλό λόγο. Και η μεγάλη
σύγχυση, ο τρόμος ο μεγάλος
                                               ακολουθήσαν.

Και τώρα τί θα γίνουμε μ' αυτούς τους βαρβάρους;
Οι Συγκλητικοί νομοθετούν σπαζοκεφαλιάζοντας.
Με πέντε κλειδιαριές αμπαρώνουμε τις πόρτες μας
κι οι δρόμοι κι οι καρδιές μας έχουν ερημώσει.

Ενώ οι βάρβαροι αλωνίζουν ατιμώρητοι.
Και στην ουσία
                                   δεν αποτελούν καμμία λύση.

μτφ. Ζντράβκα Μιχαήλοβα

[πηγή: Συνομιλώντας με τον Καβάφη. Ανθολογία ξένων καβαφογενών ποιημάτων, επιμ.: Νάσος Βαγενάς, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 96]