Το πρωί εκείνο τον ξ ήαιείειοοιυωύώπνησε η σιωπή. Ο Μαρκοβάλντο σηκ ήαιείειοοιυωύώθηκε από το κρεβάτι του νιώθ ήαιείειοοιυωύώντας κάτι παράξενο στον αέρα. Δεν καταλάβ ήαιείειοοιυωύώνε τι ώρα ήταν. Το φ ήαιείειοοιυωύώς που περνούσε από τις περσίδες των παραθυρόφ ήαιείειοοιυωύώλλων ήταν εντελ ήαιείειοοιυωύώς διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη  ήαιείειοοιυωύώρα της ημέρας ή της ν ήαιείειοοιυωύώχτας . Άνοιξε το παράθυρο. Η πόλη  ήαιείειοοιυωύώχε χαθεί, είχε αντικατασταθεί από ένα λευκό χαρτί. Ζαρώνοντας τα μάτια, διέκρινε μες στην ασπράδα μερικές αχνές γραμμές στη θέση της  ήαιείειοοιυωύώκόνας που συνήθ ήαιείειοοιυωύώς έβλεπε. Τα παράθ ήαιείειοοιυωύώρα, οι στέγες και οι κολόνες του δρόμου ήταν εκ ήαιείειοοιυωύώ, αλλά είχαν σκεπαστεί από το χιόνι που είχε πέσ ήαιείειοοιυωύώ τη νύχτα.
Π ήαιείειοοιυωύώγε στη δουλειά με τα πόδια. Τα τραμ είχαν ακινητοποιηθεί εξαιτίας του χιονιού. Καθ ήαιείειοοιυωύώς περπατούσε και άν ήαιείειοοιυωύώγε ο ίδιος τον δρόμο του, ένιωθε πιο ελεύθερος παρά ποτέ. Στους δρόμους της πόλης δεν  ήαιείειοοιυωύώπήρχε πια διαφορά ανάμεσα στο πεζ ήαιείειοοιυωύώδρόμιο και στο οδόστρ ήαιείειοοιυωύώμα. Τα αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να περάσουν. Ο Μαρκοβάλντο, παρόλο που σε κάθε του β ήαιείειοοιυωύώμα βούλιαζε στο χιόνι ως τα μισά της γάμπας και το ένι ήαιείειοοιυωύώθε να του μουσκεύει τις κάλτσες,  ήαιείειοοιυωύώχε γίνει δεξιοτέχνης στο να περπατά ήαιείειοοιυωύώ στη μέση του δρόμου, να ποδοπατάει τις πρασιές, να προχ ήαιείειοοιυωύώρεί με ζικ ζακ.