Πρ ίαιεειηυωόύώτη φορά βρισκόμουν σε βαπόρι. Η θάλασσα μ ίαιεειηυωόύώριζε δ ίαιεειηυωόύώνατά, ο άνεμος φ ίαιεειηυωόύώσούσε.
Μαζί ταξίδευε όλη η οικογέν ίαιεειηυωόύώα. Μα ιδιαίτερη γν ίαιεειηυωόύώριμία και φιλία είχα με τον Λουκά και τις δίδ ίαιεειηυωόύώμες Άννα και Λίζα, τα τρία μικρότερα παιδιά του αφέντ ίαιεειηυωόύώ μου. Αυτά έρχονταν κι έπ ίαιεειηυωόύώζαν τακτικά μαζί μου, στην άκρη του περιβολιού της Κηφισιάς, όπου καθ ίαιεειηυωόύώταν ο Σωτήρης ο υπ ίαιεειηυωόύώρέτης, και όπου ήταν και το δικό μου σπιτάκι.
Τον αφέντη μου δεν τον πολ ίαιεειηυωόύώήξερα. Είχε φτάσει από ταξίδι την παραμονή που φ ίαιεειηυωόύώγαμε από την Κηφισιά, με τον μεγάλο του γιο, το Μήτσο. Ως προς τις δυο κ ίαιεειηυωόύώρίες, την κυρία Βασιωτάκη και την Εύα, τη μεγάλη της κόρη, που ήταν δεκαπέντε χρον ίαιεειηυωόύών και δεν καταδ ίαιεειηυωόύώχόταν πια παιχνίδια, σχεδόν δεν τις γν ίαιεειηυωόύώριζα. Σπάνιες ήταν οι επισκέψ ίαιεειηυωόύώς τους στη δική μου γ ίαιεειηυωόύώνιά του κήπου και μετρ ίαιεειηυωόύώμένα τα χάδια τους.
Το βαπόρι ήταν πανηγ ίαιεειηυωόύώρι. Πολλοί οι επιβάτες, και με όλους ήμουν φίλος.
Μόνο με μια κοπέλα, νόστιμ ίαιεειηυωόύώ γαλανομάτα Εγγλεζ ίαιεειηυωόύώτσα, τα χάλασα από την πρ ίαιεειηυωόύώτη μέρα.
Μα μήπως έφτ ίαιεειηυωόύώγα εγώ;
Καθ ίαιεειηυωόύώταν σε μια πάνινη καρέκλα κοντά στον Μήτσο και κουβέντιαζε μαζί του. Στο χέρι της, που τ' άφηνε και κρεμόταν απ' έξ ίαιεειηυωόύώ από την καρέκλα, βαστούσε ένα άσπρο κουρελάκι και, ενόσ ίαιεειηυωόύώ μιλούσε του Μήτσου, το κουνούσε μια εμπρός και μια πίσω, αργά αργά.