Σήμερα ο Ακτύπης Ακτυπίδης ξ ήείειηοιυυ.ωόύώπνησε με πολ ήείειηοιυυ.ωόύώ κέφι. Ζήτημα αν είχε κ ήείειηοιυυ.ωόύώμηθεί μία ώρα όλο το βράδ ήείειηοιυυ.ωόύώ Στριφογ ήείειηοιυυ.ωόύώριζε ανυπόμονα και, όταν αποκοιμιόταν, έβλεπε όν ήείειηοιυυ.ωόύώρα με…
Ιπτάμενες τρούφες, εκλεράκια, σου α λα κρεμ και κεφτεδάκια!
Όχι, όχι! Δεν είχε κοιμηθ ήείειηοιυυ.ωόύώ νηστικός. Αλλά η μέρα που θα ξημέρ ήείειηοιυυ.ωόύώνε ήταν αυτή των γενεθλίων του. Των δέκατ ήείειηοιυυ.ωόύών γενεθλί ήείειηοιυυ.ωόύών της ζωής του!
Επιτέλους όμως ξημέρωσε. Ο Ακτύπης πετάχτ ήείειηοιυυ.ωόύώκε σαν ελατ ήείειηοιυυ.ωόύώριο από το κρεβάτι του και όρμ ήείειηοιυυ.ωόύώσε στην κουζίνα…
Σε λίγο, όλη η  ήείειηοιυυ.ωόύώκογένεια, ο κ ήείειηοιυυ.ωόύώριος Ακτυπίδης, η κ ήείειηοιυυ.ωόύώρία Ακτυπίδου και ο Βαλάντης, ο μικρ ήείειηοιυυ.ωόύώς αδερφός του Ακτύπη, έτρ ήείειηοιυυ.ωόύώγαν το αφράτο κέικ με ρευστή σοκολάτα – σπεσιαλιτέ της γιαγιάς. Ο Ακτύπης άρχισεν' αν ήείειηοιυυ.ωόύώσυχεί. Γιατί καν ήείειηοιυυ.ωόύώς δεν του λέει «Χρόνια πολλά»; Το ξέχασαν μήπ ήείειηοιυυ.ωόύώς; Ώσπου να προλάβ ήείειηοιυυ.ωόύώ να τον πιάσ ήείειηοιυυ.ωόύώ το παράπονο, εμφανίστ ήείειηοιυυ.ωόύώκε η μαμά του μ' ένα πελ ήείειηοιυυ.ωόύώριο κουτί, που δε χ ήείειηοιυυ.ωόύώραγε καλά καλά από την πόρτα της κουζίνας. Γιούπιιιι! Αυτό ήταν. Δε χ ήείειηοιυυ.ωόύώρούσε αμφιβολία. Το ποδ ήείειηοιυυ.ωόύώλατο βουνού που είχε ζητ ήείειηοιυυ.ωόύώσει!