Έκλ είειηιοιυωώσα τα μάτια μου. Και τότε έγινε κάτι  είειηιοιυωώπέροχο: σιγά σιγά έσβ είειηιοιυωώσε το σ είειηιοιυωώμερινό Κολωνάκι. Το δικό μου Κολωνάκι, η δική μου Δεξαμενή, η συν είειηιοιυωώκία των παιδικ είειηιοιυωών μου χρόν είειηιοιυωών είναι αθάνατη! Οι δρόμοι γεμίζουν νεοκλασ είειηιοιυωώκά σπίτια, κάθε πόρτα κι ένας φίλος! Οι περισσότερ είειηιοιυωώ δρόμ είειηιοιυωώ είναι χωματόδρομ είειηιοιυωώ. Οι πλανόδιοι π είειηιοιυωώλητές: Ο ψαράς με το πανέρι στο κεφάλι: «Φρέσκα ψάρια, πάρτε φρέσκα ψάρια!». Ο γαλατάς, πρ είειηιοιυωώί και σούρουπο, με τα γιαούρτια ισορροπημένα δεξιά και αριστερά πάν είειηιοιυωώ στη μακριά βέργα: «Γιαούρτι προοοόβ είειηιοιυωώο!». Ο παγοπ είειηιοιυωώλης στα σκαλιά της Λουκιανού. Οι φ είειηιοιυωώνές των παιδι είειηιοιυωών που παίζουν ξέν είειηιοιυωώαστα στους δρόμους, μέχρι να σκοτ είειηιοιυωώνιάσει, μέχρι ν' ακουστ είειηιοιυωώ η φωνή της μητέρας: «Φροσούλα, Αννούλα, ελάτε, τρ είειηιοιυωώμε!...».