|

Η ταυτότητα της ελληνικής εργατικής τάξης διαμορφώθηκε σε μια περίοδο σαράντα περίπου ετών (1879-1918). Ως αφετηρία αυτής της πορείας λαμβάνεται το έτος 1879, όταν οι ξυλουργοί των ναυπηγείων της Σύρου ιδρύουν το πρώτο ελληνικό σωματείο, τον «Αδελφικό Σύνδεσμο Ξυλουργών Ναυπηγείων Σύρου». Ακολουθούν οι οργανώσεις των τυπογράφων της Αθήνας και των μηχανουργών του Πειραιά. Οι εργάτες στα μεταλλεία του Λαυρίου, μετά την ίδρυση της εξορυκτικής εταιρείας Σερπιέρι (1864), επιδίδονται σε σκληρούς αγώνες με νεκρούς και τραυματίες, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πλήθος σωματείων ιδρύονται με την ανάπτυξη των λιμανιών στην Πάτρα, στο Βόλο, στην Καλαμάτα κ.α. Στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, μετά το κίνημα των Νεότουρκων (1908), το σωματείο των καπνεργατών, που αριθμεί 10.0000 καπνεργάτες και καπνεργάτριες, πρωτοστατεί στη δημιουργία της περίφημης «Φεντερασιόν». Για πρώτη φορά ο ίδιος συνδικαλιστικός φορέας ενώνει όλες τις εθνότητες της πόλης (Έλληνες, Τούρκους, Εβραίους, Βούλγαρους, Σλάβους). Τον Οκτώβριο του 1918 πραγματοποιείται πανελλαδικό εργατικό συνέδριο στην Αθήνα και στον Πειραιά, στο οποίο εκπροσωπούνται 60.000 οργανωμένοι εργάτες. Ένας από τους πρωτεργάτες του συνεδρίου ήταν ο εβραϊκής καταγωγής επικεφαλής της «Φεντερασιόν», Αβραάμ Μπεναρόγια,. Αποτέλεσμα του συνεδρίου ήταν η ίδρυση του ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου με την ονομασία «Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ)».
|
|