Μετά την Δ΄ Σταυροφορία (1204) και τη διανομή των εδαφών της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους Φράγκους, ο Βονιφάτιος Μομφερατικός, ηγεμόνας του Βασιλείου της Θεσσαλονίκης, κατέλαβε τη Λοκρίδα και την Άμφισσα, η οποία γίνεται πλέον γνωστή με το όνομα Σάλωνα. Ιδρύεται η Κομητεία ή Αυθεντία των Σαλώνων, με πρώτο αυθέντη (άρχοντα) το Θωμά Στρομανκούρ. Ο ανταγωνισμός μεταξύ φραγκικών και ελληνικών κρατών, που εκδηλώνεται και στην περιοχή αυτή, αποτυπώνεται στο «Χρονικό του Γαλαξειδίου», σύμφωνα με το οποίο ο Δεσπότης της Ηπείρου, Μιχαήλ Κομνηνός, επιχείρησε, με τη βοήθεια των κατοίκων του Γαλαξειδίου, να καταλάβει την Αυθεντία των Σαλώνων. Το 1258 με την ήττα του Δούκα των Αθηνών, Όθωνα ντε λα Ρος, από τον Πρίγκιπα της Αχαΐας Βιλλεαρδουίνο, η Αυθεντία των Σαλώνων, σύμμαχος του Δουκάτου των Αθηνών, προσαρτήθηκε στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Στη συνέχεια η περιοχή πέρασε στα χέρια των Καταλανών (1311-1397), στα χρόνια των οποίων παραπέμπει ο θρύλος για το «Κάστρο της Ωργιάς».