Η δημογραφική κατανομή του πληθυσμού κατά την τουρκοκρατία

Η διαφοροποίηση μεταξύ οθωμανικής πόλης, ως διοικητικού και εμπορικού κέντρου, και χριστιανικής αγροτικής υπαίθρου αποτέλεσε βασικό δημογραφικό χαρακτηριστικό του ελλαδικού χώρου στα χρόνια της τουρκοκρατίας και διατηρήθηκε έως τα τέλη του 18ου αιώνα, οπότε άρχισε η δυναμική είσοδος του ελληνο-χριστιανικού στοιχείου στις πόλεις λόγω της ενασχόλησής του με τη βιοτεχνία κα το εμπόριο.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού διέμενε στην ύπαιθρο. Μεγάλες πόλεις με τα σύγχρονα δεδομένα μπορούσαν να θεωρηθούν μόνο η Κωνσταντινούπολη, η Θεσσαλονίκη, η Σμύρνη, η Χίος. Με πληθυσμό που προσέγγιζε ή ξεπερνούσε τις 20.000 ήταν τα Γιάννενα, η Λάρισα, ο Μυστράς, οι Σέρρες, η Τρίπολη, ενώ η Αθήνα, η Έδεσσα, η Λιβαδειά, τα Σάλωνα, η Μυτιλήνη, η Πάτρα, η Ρόδος, τα Τρίκαλα και η Χαλκίδα φιλοξενούσαν περί τις 10.000 – 12.000 κατοίκους.