Η αστική στέγαση ξεκίνησε πρώτα στην Αθήνα με τη δημιουργία τριών συνοικισμών, της Καισαριανής, του Βύρωνα και της Νέας Ιωνίας και συνεχίστηκε στον Πειραιά με την Κοκκινιά. Παράλληλα οικιστικά προγράμματα αναπτύχθηκαν σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης, της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και της Κρήτης. Ορισμένοι πρόσφυγες, που είχαν τα οικονομικά μέσα, φρόντισαν μόνοι τους για την στέγασή τους, αργότερα μάλιστα προχώρησαν στη δημιουργία πρότυπων προσφυγικών συνοικισμών, όπως η Νέα Σμύρνη στην Αθήνα και η Καλλίπολη στον Πειραιά. Οι άποροι όμως πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν σε παραπήγματα γύρω από τις πόλεις θα περιμένουν πολλά χρόνια για να αποκτήσουν μόνιμη κατοικία. Για την οριστική στέγαση των αστών προσφύγων αποφασίστηκε η δημιουργία συνοικισμών με επέκταση του σχεδίου των πόλεων στις οποίες αυτοί ήταν προσωρινά εγκαταστημένοι. Τα σπίτια που κατασκεύασε το κράτος ή η Ε.Α.Π. ή ακόμη και οι ίδιοι οι πρόσφυγες με χρήματα ή υλικά που παραχωρούσε το κράτος ήταν μονοκατοικίες ή διπλοκατοικίες ή μικρές διώροφες πολυκατοικίες, με ένα ή δύο δωμάτια για κάθε διαμέρισμα, κουζίνα και κοινόχρηστη συνήθως τουαλέτα. Επειδή οι ανάγκες για άμεση στέγαση ήταν επιτακτικές οι οικισμοί που δημιουργούνταν δεν είχαν τα κατάλληλα έργα υποδομής (ύδρευση, αποχετευτικό σύστημα ακόμη και οδικό δίκτυο).