«Πώς έγινα καπνεργάτης…»




«Ένας, λοιπόν, από όλους αυτούς τους ταλαίπωρους πρόσφυγες ήμουν και εγώ. 17 χρονών παιδί τότε, αγράμματος και επαγγελματικά ακατάρτιστος, με τη βοήθεια δύο εντοπίων καπνεργατών, έγινα καπνεργάτης. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι οι ντόπιοι Καβαλιώτες χριστιανοί και Τούρκοι μας δέχθηκαν στον τόπο τους με αγάπη και στοργή. […] Η μάθηση του καπνεργατικού επαγγέλματος ήταν εύκολη, αρκεί να είχες τη στοιχειώδη αντίληψη να κάνεις σωστά την ποιοτική διαλογή του καπνού. […] Μια μέρα, την ώρα της δουλειάς, με πλησίασε ένας εργάτης και με ρώτησε φιλικά, εάν είμαι ευχαριστημένος με τη δουλειά που κάνω και αν τελικά θα μείνω στο καπνεργατικό επάγγελμα. […] Συνεχίζοντας τη συζήτηση μου πρότεινε να γίνω μέλος του καπνεργατικού σωματείου «Καπνεργατική Ένωση Καβάλας». Ο καλός συνομιλητής μου μου εξηγεί τους λόγους που πρέπει να γίνω μέλος του σωματείου αυτού. Εμείς οι καπνεργάτες της Καβάλας, πρέπει, ενωμένοι με τους καπνεργάτες όλης της Ελλάδας, να αγωνιστούμε για καλύτερο μεροκάματο, για σωστό 8ωρο, για συνδικαλιστικές ελευθερίες, κοινωνικές ασφαλίσεις κτλ. Τα λόγια αυτά, που μου είπε ο συνομιλητής μου, εγώ δεν τα κατάλαβα, αλλά τον ευχαρίστησα και του είπα: καλά θα σκεφτώ. […] Μετά από μερικές μέρες μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω μέρος σε μια γενική συνέλευση του σωματείου καπνεργατών. Για την πραγματοποίηση αυτής της συνέλευσης μας είχε ενημερώσει προηγούμενα ο προϊστάμενος του σαλονιού, όπως συνήθως γινόταν. […] Προτού να προλάβω να συνειδητοποιήσω όλα αυτά, δηλαδή τι θα πει σωματείο, οκτάωρο, κοινωνικές ασφαλίσεις κτλ. με πλησιάζει ένας άλλος συνάδελφος, που δουλεύει και αυτός στην ίδια εταιρεία, και μου λέει ότι δεν έκανα καλά που πήγα στη συνέλευση του «Κόκκινου Σωματείου». Το σωματείο αυτό είναι των Μπολσεβίκων. Είναι από αυτούς που κάνανε την επανάσταση στην Αγία Ρωσία. Αυτοί είναι κομμουνιστές, …] Μου προτείνει δε να πάμε το απόγευμα, σχολώντας από τη δουλειά, στο δικό του σωματείο, που λεγόταν η «Πρόοδος», σωματείο των Εθνικοφρόνων εργατών, ...] Οι απόψεις αυτές των δύο ανθρώπων μου δημιούργησαν μια σύγχυση. […] Οι αντίθετοι δρόμοι των δύο σωματείων και η διάσπαση όπως ήταν φυσικό των καπνεργατών Καβάλας, με κάνανε να χάσω τον προσανατολισμό μου και να μείνω ανοργάνωτος εκείνη τη χρονιά, σε λίγο δε άνεργος λόγω της λήξης της εποχιακής επεξεργασίας του καπνού».

Μαρτυρία του συνδικαλιστή Γιώργου Α. Πέγιου στο:
Γ. Πέγιος, Από την ιστορία του Συνδικαλιστικού Κινήματος της Καβάλας (1922-1953), Αθήνα 1984, σ. 22-24.