|
Επειδή η μεσαιωνική κοινωνία ήταν αγροτική, η ιδιοκτησία γης ήταν αυτή, που διαχώριζε τον πληθυσμό σε κοινωνικές τάξεις. Όσοι κατείχαν μεγάλες εκτάσεις γης (φέουδα), ήταν οι οικονομικά ισχυροί της εποχής και ανήκαν στην ανώτερη τάξη των ευγενών (φεουδαλικό σύστημα).
Το καθεστώς της ιδιοκτησίας γης διαχώριζε την τάξη των ευγενών από το λαό και στα βενετοκρατούμενα Επτάνησα και Κρήτη. Με εξαίρεση κάποιες μικροϊδιοκτησίες, η καλλιεργήσιμη γη ήταν χωρισμένη σε μεγάλες γαιοκτησίες, που ανήκαν στους ντόπιους ευγενείς. Έτσι οι ακτήμονες αγρότες της υπαίθρου, χωρίς οικονομικούς πόρους, υποχρεώνονταν να καλλιεργούν τα κτήματα των ευγενών, υπογράφοντας αγροληπτικές συμβάσεις με απεχθείς όρους, που συχνά δημιουργούσαν καθεστώς δουλοπάροικης εξάρτησης.
Η εκμετάλλευση του μόχθου των φτωχών αγροτών οδήγησε σε εξεγέρσεις κατά της ντόπιας αριστοκρατίας.
|
|