Προϊστορική Εποχή
Η τήξη των παγετώνων απελευθέρωσε φυτά που βρισκότανε σε νάρκη, όπως
το άγριο σιτάρι και τα φυτά βοσκής των ζώων. Η τυχαία διασταύρωση ορισμένων
από τα φυτά αυτά, αύξησε την ποσότητα του καρπού τους και ιδιαίτερα του
σιταριού και του κεχριού. Η μετεξέλιξη του νομάδα - κυνηγού - τροφοσυλλέκτη
σε γεωργό έφερε την επινόηση του δρεπανιού από τον άνθρωπο για τον θερισμό
τους.
Ο τρόπος κατεργασίας των υλικών για την κατασκευή κοπτικών εργαλείων ήταν ήδη
γνωστός στον προϊστορικό άνθρωπο από την κατασκευή του τσεκουριού.
Το φυσικό δρεπάνι κατασκευάστηκε, κατά χρονολογική σειρά, από ξύλο,
από κόκαλο ή κέρατο ζώων και από πέτρα.
Επρόκειτο για ένα καμπύλο ξύλο που σκιζότανε ώστε το εσωτερικό μέρος της καμπύλης να είναι αιχμηρό για να μπορεί να κόβει. Η γρήγορη φθορά του κοπτικού άκρου και η αδυναμία του να κόβει φυτά με σκληρό κορμό οδήγησαν στην εγκατάλειψη της χρήσης του.
Η σκληρότητα των οστών και ιδιαίτερα των κεράτων των ζώων που αποτέλεσε και το κριτήριο χρήσης τους σαν σκαπτικά εργαλεία (τα πρώτα γεωργικά εργαλεία του ανθρώπου) συνετέλεσε και στη χρήση τους σαν δρεπάνια, μετά από σχετική κατεργασία. Ο προϊστορικός άνθρωπος επέλεγε κόκαλα και κυρίως κέρατα ζώων με καμπύλο σχήμα και αφού τα κατεργαζόταν με σκληρές πέτρες τους έδινε κοφτερές ακμές στο εσωτερικό μέρος της καμπύλης. Αποτέλεσαν βασικό γεωργικό εργαλείο για αρκετούς αιώνες και ιδιαίτερα τα δρεπάνια από χαυλιόδοντες ζώων που είχαν σχήμα ομαλής φυσικής καμπύλης και ιδιαίτερη σκληρότητα υλικού που τους έδινε μεγάλη αντοχή στην χρήση.
Η αύξηση των γεωργικών πληθυσμών και η σταδιακή ομαδοποίηση τους σε οργανωμένη
διαβίωση, παράλληλα με τη μείωση ή εξαφάνιση των μεγάλων κυρίως ζώων, οδήγησε
τον άνθρωπο στην αναζήτηση νέων υλικών για την κατασκευή των δρεπανιών. Το πιο
πρόσφορο υλικό που είχε αποδειχθεί κατάλληλο ήταν η πέτρα.
Επέλεγε ο άνθρωπος βότσαλα, από πυριτόλιθο κυρίως - πέτρωμα με ιδιαίτερη σκληρότητα
- που έβρισκε στις κοίτες των ποταμών, σε σχήματα καμπύλα ή με διαστάσεις που
του επέτρεπαν μετά από κατεργασία να δίνει σ' αυτά καμπύλο σχήμα.
Την κατεργασία των βοτσάλων ανά ομάδα γεωργών την αναλάμβαναν άτομα με ιδιαίτερες
ικανότητες στην επεξεργασία της πέτρας.
Χρησιμοποιώντας κομμάτια πέτρας σαν κρουστικά εργαλεία (σφυριά), κτυπούσαν πάνω
σε άλλες μεγάλες πέτρες (που λειτουργικά ήταν τα σημερινά μεταλλικά αμόνια του
σιδηρουργού) τα βότσαλα που είχαν επιλεγεί ώστε να αποκτούν καμπύλο εσωτερικό
αιχμηρό μέρος. Στο αιχμηρό μέρος, αφού αυτό έπαιρνε με τα κτυπήματα το επιθυμητό
σχήμα, συνεχιζόταν η κατεργασία με λείανση του από ψαμμόλιθο, ή τριβή του με
δέρμα ζώων και σκόνη άμμου ή και μόνο από άμμο των ποταμών, ώστε να αποκτήσει
πολύ καλή κοπτική ακμή.
Το φυσικό δρεπάνι από πέτρα χρησιμοποιήθηκε από τον άνθρωπο - γεωργό έως την
εποχή του χαλκού, όπου το μέταλλο αντικατέστησε την πέτρα στην κατασκευή όλων
των γεωργικών εργαλείων.