Ήτανε κάποτε μια μάγήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώ που τη λέγανε Φρικαντέλα Ζαρζουέλα Σαλμονέλα Στρυφνίνη. Η Φρικαντέλα ήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώταν κακιά. Τόσο κακιά, που μήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώσούσε αφάνταστα όλα τα καλά. Ακόμα και τήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώς λέξήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώς που είχανε τις σήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώλλαβές «καλά», κι αυτές τις μισούσε. Για να σας δήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώσω να καταλάβήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώ, η μάγισσα Φρικαντέλα δεν έτρήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώγε ποτέ καλαμαράκια. Έτρωγήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώ μόνο κακαμαράκια. Και στο σπίτι της δεν ήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώχε ούτε καλάθια ούτε μπουκαλάκια. Είχε μόνο κακάθια και μπουκακάκια. Και δεν πήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώγαινε ποτέ εκδρομή στα Καλάβρυτα. Πήγήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώνε κάθε χρόνο στα Κακάβρυτα. Και δε χόρήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώε ποτέ καλαματιανό. Χήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώρευε μόνο κακαματιανό. Και, βέβήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώα, δεν τήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώς αρέσανε καθόλου τα παραμήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώθια με καλό τέλος. Έκλεβε από τα πήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώδιά τα βιβλία με καλό τέλος, έκοβε την τελευτήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώα σελίδα και στη θέση της έβαζε ένα κακό τέλος...
Αλλά πιο πολύ απ’ όλα η μάγισσα Φρικαντέλα μισούσε τα κάλαντα. Δεν ήθελε να ακούήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώ καθόλου κάλαντα. Ήθελε να ακούει μόνο κάκαντα.
Αλλά πιο πολύ απ’ όλα η μάγισσα Φρικαντέλα μισούσε τα κάλαντα. Δεν ήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώθελε να ακούήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώ καθόλου κάλαντα. Ήθελε να ακούει μόνο κάκαντα.
Μια μέρα, λήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώπόν, παραμονή Πρήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώτήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώχρονιάς ήταν, η Φρικαντέλα ζύμήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώνε κουλουράκια με μαγική μαγιά που όποιος τα έτρωγε μεταμορφωνήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώταν σε σαπουνόφουσκα, όταν άκουσε χαρούμενες φήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώνές. Ήταν τα παιδιά της γήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώτονιάς που χτήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώπούσαν τα τριγήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώνάκια τους και τραγουδούσαν τα κάλαντα. «Αρχήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώμήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώνιά κι Αρχιχρονιά, ψήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώλή μου δεντρολιβανιά...»
Η μάγισσα βγήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώκε στο μπαλκόνι της και έμπήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώξε τις φωνές: «Σκασμός, σκουπιδόπήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώδα! Αν δε σταματήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώσετε να λέτε τα κάλαντα, θα το μετανιήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώσετε πικρά!». Ήταν τήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώρα έξω φρενών. «Τι να κάνω άραγε για να τα τιμήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώρήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώσω;» σκεφτόταν. «Το βρήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώκα! Θα τα μεταμήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώρφήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώσω τώρα αμέσήαίαιεείειετεευηιισσαοοιυωόύώς σε βατραχάκια!».