Είχαμε φτάσ ήαιείειηιω αρκετά νωρίς και το θέατρο  ήαιείειηιωταν σχεδόν άδειο. Φανταζόμουνα πως θα είχε ψάθινες καρέκλες, όπ ήαιείειηιως η «Τιτάνια» του Μαρουσιού. Μα αυτό είχε μαρμάρινα καθίσματα ως επάν ήαιείειηιω επάν ήαιείειηιω. Στην πρώτη σειρά, τα καθίσματα είχανε πλάτη και μοιάζανε με θρόνο. Μια γυναίκα με μπλε ποδιά π ήαιείειηιωρε τις προσκλήσ ήαιείειηιως μας και μας είπε να την ακολουθ ήαιείειηιωσουμε. Αυτή μπροστά κι εμείς ξοπίσω ανεβαίναμε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Είχαμε ανέβει αρκετά και τότε στάθ ήαιείειηιωκε και μας έδ ήαιείειηιωξε τη σειρά που έπρεπε να καθίσουμε. Φοβήθ ήαιείειηιωκα πως δε θ’ ακούγαμε τόσο ψ ήαιείειηιωλά που  ήαιείειηιωμαστε, ο κύριος Μαρσέλ όμως  ήαιείειηιωπε πως τα παλιά χρόνια ξέρανε και φτιάχνανε τα θέατρα έτσι που ν’ ακούνε όλοι όπου κι αν κάθονται.
Σιγά σιγά το θέατρο άρχ ήαιείειηιωσε να γεμίζ ήαιείειηιω και τότε χαρ ήαιείειηιωκαμε με τον Μπενουά που καθόμασταν ψ ήαιείειηιωλά, γιατί ήταν πολύ διασκεδαστικό να βλέπουμε τον κόσμο που έμπ ήαιείειηιωνε. Πολλοί περνούσαν μπροστά από την πρώτη σειρά και χαιρετούσαν αυτούς που  ήαιείειηιωχαν καθίσει εκεί. Ο κύριος Μαρσέλ μάς  ήαιείειηιωπε πως αυτοί είναι οι επίσημοι. Σηκωθ ήαιείειηιωκαμε με τον Μπενουά όρθιοι να δούμε πιο καλά τους επισήμους. Μοιάζανε σαν όλο τον κόσμο κι απορούσα πώς τους ξεχώρ ήαιείειηιωζαν.

Τα φώτα χαμήλ ήαιείειηιωσαν, έσβ ήαιείειηιωσαν κι ακούστ ήαιείειηιωκε ένας ήχος που έμοιαζε με καμπάνα αλλά δεν ήταν καμπάνα. Χτύπ ήαιείειηιωσε τρεις φορές.
— Αρχίζει, ψιθύρ ήαιείειηιωσε ο κύριος Μαρσέλ.