Και τι δε μου έλεγε εμένα ο παππούλς μου όταν μουνα μικρός. Ώρες ολόκληρες έλεγε, έλεγε, κι εγώ δε χόρτνα να τον ακούω.
Για χρες μακρινές, για μέρη άγνστα κι αλαργινά, που δεν τα βάνει ο νους του ανθρπου. Για της θάλασσας τον αφαλό, που καταπίνει τα καράβια, και για τη χρα των Σκυλοκέφαλων, κι ακόμα για τη Γοργόνα, την αδελφή του Μεγαλέξαντρου, και γι’ άλλα τέτα φοβερά και τρομερά που κρβει τούτη η πλάση.
– Αλήθεια, παππού; τον ρτούσα.
– Αλθεια, ψχή μου, απαντούσε εκνος.
Βασιλοπούλες όμορφες περίμεναν μέσα σε πλουμιστά παλάτια το ραφτόπουλό τους, κι εγώ δεν έβλεπα την ρα να μεγαλώσω λίγο και να φγω απ’ το χριό, να βγω στον κόσμο, να πάω στην Πόλη και στην Αγια-Σοφιά. Δεν άργσε να ’ρθει αυτή η ρα. Η μάνα μού ετμασε το μπογαλάκι μου και μ’ έστλε στην Πόλη, σ’ ένα ράφτη σπουδο και τρανό.
– Να πας να μάθεις την τέχνη, να γίνεις ραφτόπουλο, να βγάζεις το ψμί σου. Έτσι μου πε.