Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι μια από τις πιο εμβληματικές πολιτικές προσωπικότητες των αρχών του 20ου αιώνα στην Ελλάδα. Οι μαθητές καλούνται να αναγνωρίσουν τη δυναμική του προσωπικότητα και την σταθερή πίστη στην ιδεολογία του, η οποία πολλές φορές τον οδήγησε σε θρίαμβο και άλλες φορές σε λάθη. Το όνομά του συνδέεται με τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της εποχής. Οργάνωσε την Κρητική Επανάσταση στο Θέρισο, κατά της οθωμανικής διοίκησης και το 1910 ανέλαβε την πρωθυπουργία της Κρητικής Πολιτείας, την οποία εγκατέλειψε λίγους μήνες αργότερα για να αναλάβει την πρωθυπουργία στην Ελλάδα κατόπιν προσκλήσεως του "Στρατιωτικού Συνδέσμου". Από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τάχθηκε υπέρ της "Αντάντ" (Τριπλή Συνεννόηση Γαλλίας-Αγγλίας-Ρωσίας), διαφωνώντας ανοιχτά με την στάση του Βασιλιά. Λόγω αυτής της διαφωνίας, αν και είχε εκλεγεί πρωθυπουργός εκδιώχθηκε με απόφαση του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ δημιουργώντας τα γεγονότα του Εθνικού Διχασμού. Επέστρεψε στην πρωθυπουργία την περίοδο 1917 - 1920 αλλά εγκατέλειψε την Ελλάδα μετά την ήττα του στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920. Επέστρεψε το 1924 για λίγους μήνες και το 1928 εξελέγη πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1935 έγινε για τελευταία φορά πρωθυπουργός και τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου μετά την απόπειρα πραξικοπήματος κατέφυγε στο Παρίσι, όπου και πέθανε. Ως πρωθυπουργός της Ελλάδας επέφερε μεταρρυθμίσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς του κράτους με κύριο σκοπό την οργάνωση της χώρας στα πρότυπα αστικού κράτους. Παράλληλα οργάνωσε αξιόμαχο στρατό, τον οποίο εκμεταλλεύθηκε στις πολεμικές συρράξεις, διπλασιάζοντας την εδαφική έκταση της Ελλάδας. Είναι μνημειώδης η διπλωματική του δράση που εξαιτίας της προσέγγισής του με την Γαλλο-βρετανική συμμαχία, τον έφερνε συχνά σε αντίθεση με την γερμανόφιλη βασιλική πολιτική, οδηγώντας στον Εθνικό Διχασμό και τη δημιουργία ξεχωριστού κράτους στη Β. Ελλάδα, το 1916, με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη. Η διαμάχη αυτή κράτησε για πολλά χρόνια και είχε πολλές αρνητικές επιπτώσεις για την Ελλάδα. Οι συνέπειες του διχασμού φτάνουν ακόμη και μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή. Εκτός από πολιτική, διακρίθηκε επίσης και για τις αποφάσεις του στο πεδίο των πολεμικών επιχειρήσεων. Σημαντικότερη θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή το 1912, κατά την οποία πίεσε τον διάδοχο Κωνσταντίνο Α', να στρέψει τα ελληνικά στρατεύματα προς τη Θεσσαλονίκη και όχι προς το Μαυροβούνιο που εκείνος ήθελε. Ο Βενιζέλος προβλέποντας ότι η Θεσσαλονίκη θα γινόταν το μήλο της έριδος στα Βαλκάνια, έστειλε επείγον τηλεγράφημα στο Γενικό Επιτελείο και τον Κωνσταντίνο, προλαβαίνοντας έτσι την κατάληψή της από τους Βουλγάρους.