Πρόκειται για άτιτλο γλυπτό του Γιώργου Λάππα, λίγο μικρότερο από το φυσικό μέγεθος μιας ανθρώπινης φιγούρας (1,32μ ύψος). Έτος δημιουργίας: 1991. Παριστάνεται μια κατακόκκινη αφαιρετική φιγούρα, από το επίπεδο σώμα της οποίας έχουν αφαιρεθεί περιγραμματικά η αναπνευστική οδός και οι πνεύμονες, τα οποία η μορφή κρατάει στο ύψος του θώρακα, σε μια κίνηση που θυμίζει προσφορά. Τα χέρια, οι σχηματοποιημένοι πνεύμονες και η βάση του γλυπτού κινούνται στον τρισδιάστατο χώρο, σε αντίθεση με το βασικό κορμό, που είναι επίπεδος. Ο Γιώργος Λάππας, ένας από τους πιο εφευρετικούς και ανήσυχους καλλιτέχνες της γενιάς του ΄50, συνέβαλε σημαντικά στην ανανέωση της νεοελληνικής γλυπτικής, αφού πρότεινε μια πρωτοποριακή άποψη του γλυπτικού περιβάλλοντος, αναπροσδιορίζοντας έτσι την έννοια της τρισδιάστατης δημιουργίας σε σχέση με το χώρο. Σημαντικό στοιχείο για την αποκωδικοποίηση του έργου του είναι η σύνδεση της τέχνης με την ψυχολογία: οι πρώτες του σπουδές στην Κλινική Ψυχολογία και η εμπειρία του σε ψυχιατρικά ιδρύματα υπήρξαν καθοριστικές για την εικαστική του μελέτη. Η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως εκφράζεται συμβολικά μέσα από το έργο του Λάππα, και ειδικά μέσα από τις χαρακτηριστικές κατακόκκινες, μερικά ή ολοκληρωτικά αποδομημένες φιγούρες του, συνδέει για τον καλλιτέχνη την ψυχολογία με την τέχνη, με έναν τρόπο πάρα πολύ συγγενικό με την αρχαία τραγωδία και με την έννοια της κάθαρσης.