Το ποίημα Χινοπωριάτικα του Άρη Μακροχωρίτη εκπροσωπεί τη λεγόμενη γενιά του 1920 και την παρακμιακή τέχνη. Πλημμυρίζεται από έντονες συγκινήσεις, μυθοπλαστικές φθινοπωρινές εικόνες, έλλειψη λογικής, κανόνων στιχουργίας και ρυθμού. Το ποίημα αποτελείται από είκοσι δύο τετράστιχες στροφές με πλεχτή ομοιοκαταληξία και είναι εμφανής ο επηρεασμός από το κίνημα του Συμβολισμού με χαρακτηριστικό τον διαχωρισμό ανάμεσα σε δύο κόσμους: στον τετριμμένο κόσμο της ζωής και στο μεγάλο κόσμο του ωραίου και της τέχνης. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ποιήματος είναι η αναφορά του ποιητή στην τελευταία στροφή στους κριτικούς της ποίησης καθώς τους ζητά να μην τον κριτικάρουν για ένα ποίημα που μοναδικό στόχο έχει να κάνει τα θλιμμένα χείλη να χαμογελάσουν.