Η εικόνα παρουσιάζει σχέδιο του παλαιοχριστιανικού ναού σε εγκάρσια και κατά μήκος κάτοψη, που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Είναι ο μόνος ναός με τρίκλιτη, βασιλική, ξύλινη στέγη και υπερώα της πρωτοβυζαντινής περιόδου που σώζεται μέχρι σήμερα. Xτίστηκε μετά τη Σύνοδο της Εφέσου το 431 μ.Χ. στα ερείπια ενός ρωμαϊκού λουτρού και ονομάστηκε αρχικά <<Μαρία, η Μητέρα των Θεών>>. Μέχρι το 14ο αιώνα το μνημείο αναφέρεται ως «ναός της Παναγίας Θεοτόκου» και μάλιστα ως ο «μεγάλος ναός της Θεοτόκου», ενώ η οναμασία <<Αχειροποίητος>> εμφανίζεται για πρώτη φορά σε χρυσόβουλο έγγραφο του αυτοκράτορα Μιχαήλ Θ’. Προέρχεται από την «αχειροποίητη» λατρευτική εικόνα της Παναγιάς Δεομένης που βρισκόταν στο ναό, η οποία πιστεύεται ότι την ζωγράφισαν άγγελοι. Μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430, η Αχειροποίητος ήταν ο πρώτος ναός της πόλης που μετατράπηκε σε τζαμί, από τον ίδιο το σουλτάνο, Μουράτ Β’ με την ονομασία Εσκί Τζουμά τζαμί, δηλ. Τζαμί της παλιάς προσευχής της Παρασκευής, με συνέπεια ο ναός να ονομάζεται για αιώνες Αγία Παρασκευή. Στο Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ο ναός αποτέλεσε χώρο φιλοξενίας προσφύγων. Το 1978 υπέστη σημαντικές φθορές λόγω των σεισμών και έγιναν αναστηλωτικές εργασίες. Ως προς την αχιτεκτονική του ο ναός έχει μήκος 52 μ. και πλάτος 31 μ. Είναι κτισμένος με την κλασσική παλαιοχριστιανική τοιχοποιία, περιλαμβάνοντας ζώνες λιθοδομής εναλλασσόμενες με ζώνες πλινθοδομής. Τα τρία κλίτη τού κυρίως ναού χωρίζονται με δύο κιονοστοιχίες από 12 κίονες η καθεμία, με κιονόκρανα κορινθιακού ρυθμού. Το κεντρικό κλίτος, που απολήγει ανατολικά στο ιερό βήμα, έχει πλάτος 14,20 μ. ενώ τα πλάγια κλίτη έχουν πλάτος 6,20 - 6,30 μ. Εκτός από το ισόγειο, κιονοστοιχίες υπάρχουν και στα υπερώα, οι οποίες σε συνδυασμό με το άπλετο φως, που εισχωρεί από τα πλάγια παράθυρα, κάνουν όλο τον χώρο να δείχνει πιο ανάλαφρος. Οι μαρμάρινοι στύλοι είναι διακοσμημένοι με περίτεχνα φύλλα ακάνθου τα οποία κάνουν αντίθεση με το ψηφιδωτό μωσαϊκό, που απεικονίζει μικρούς χρυσούς σταυρούς, περίτεχνα μοτίβα με λουλούδια, την άμπελο και διάσπαρτα πουλιά. Στα ανατολικά, η βασιλική καταλήγει σε ημικυκλική αψίδα, ενώ στα δυτικά σώζεται νάρθηκας και ίχνη του εξωνάρθηκα. Το βόρειο κλίτος επικοινωνεί ανατολικά με κτίσμα που έγινε παρεκκλήσι στα μεσοβυζαντινά χρόνια. Στα δυτικά του ναού υπάρχει νάρθηκας και αρχικά ο ναός είχε, προς την ίδια πλευρά, εξωνάρθηκα από τον οποίο μόνο ίχνη σώζονται σήμερα. Θεωρείται ακόμη πως μπροστά από τον εξωνάρθηκα, υπήρχε μία τετράγωνη αυλή με «περιστύλιο» (αίθριο). Στο νότιο εξωτερικό τοίχο, η κεντρική θύρα εισόδου φέρει μνημειώδες πρόπυλο, που δείχνει την επικοινωνία του ναού με την πιο σημαντική οδική αρτηρία της αρχαίας πόλης. Προσκολλημένο στη νότια πλευρά του ναού σώζεται ένα πρόκτισμα που θεωρείται το βαπτιστήριο της βασιλικής κατά μία άποψη και κατά μία άλλη το αρχικό διακονικό του ναού. Σε όλο το πλάτος του ναού στα δυτικά υπάρχει νάρθηκας από όπου εισέρχεται κανείς στον κυρίως ναό μέσα από ένα πολυτελές τρίβηλο με κίονες από πράσινο μάρμαρο. Καθώς ο ναός αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της παλαιοχριστιανικής ναοδομίας, συγκαταλέγεται από το 1988 στα Μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.