Η φωτογραφία του κοριτσιού, στο χωριό Δίστομο το 1945, της φωτογράφου Βούλας Θεοχάρη Παπαϊωάννου, μπορεί να βρει χαρακτηριστική χρήση σε μια διδακτική αναφορά στα θύματα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και τις θηριωδίες με τις οποίες συνοδεύτηκε. Η σφαγή στο Δίστομο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των γεγονότων που στιγμάτισαν την Ελλάδα από την Γερμανική κατοχή και τον Εμφύλιο μέχρι την Μεταπολίτευση. Η φιγούρα του κοριτσιού –ενδεχομένως ένα από τα ορφανά που άφησε πίσω της η θηριώδης σφαγή του Διστόμου– μπορεί να αποτελέσει σημείο εκκίνησης μιας συζήτησης για την ευθύνη της πολιτείας απέναντι στα θύματα του πολέμου. Κυρίως μπορεί να ζητηθεί από τους μαθητές και τις μαθήτριες να προχωρήσουν σε έρευνα σχετικά με το ρόλο που διαδραμάτισαν οι εθελοντικές οργανώσεις (Ερυθρός Σταυρός), τα ορφανοτροφεία και άλλοι φορείς, στην αποκατάσταση των θυμάτων του πολέμου, στην ομαλή προσαρμογή τους και στη δυνατότητα που τους έδωσαν για μια νέα αρχή. Τέλος, καθώς ακόμα και ο πόλεμος έχει το δικό του δίκαιο, τέτοιες περιπτώσεις εντάσσονται στα εγκλήματα πολέμου που πρέπει επισύρουν ποινές στους θύτες και κάποιας μορφής αποζημιώσεων στα θύματα. Από αυτή την άποψη, η φωτογραφία μπορεί να σχετιστεί με το ανοιχτό ζήτημα των πολεμικών γερμανικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα. Μια πρόταση για αξιοποίηση του μαθησιακού αντικειμένου ως προς την παραπάνω κατεύθυνση είναι η ενθάρρυνση ενός διαλόγου μεταξύ των μαθητών/τριών αλλά και μιας αντιπαραθετικής συζήτησης (debate).