Πρόκειται για ζωγραφικό έργο της Ελένης Παυλοπούλου με έντονο ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό. Στο ζωγραφικό καμβά κυριαρχεί ένα αιωρούμενο ανδρικό σώμα. Χωρίς να προσδιορίζεται ο χώρος και ο χρόνος της δράσης σκηνοθετείται μια ονειρική μυστηριακή σκηνή, στην οποία ενσωματώνονται αρχέτυπα σύμβολα (όπως είναι η εντύπωση του θαλάσσιου βυθού αλλά και η ύπαρξη ενός αντικειμένου που παραπέμπει σε ιστό αράχνης ή σε δίκτυ) προσδίδοντας στο έργο μια μεταφυσική διάσταση, κινούμενο στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ασυνείδητου. Σε αυτό συμβάλλει τόσο η κλίμακα των μορφών, των σχημάτων και των χρωμάτων όσο και οι εναλλαγές του φωτός, που παρακινούν τους θεατές του έργου σε διαφορετικούς συνειρμούς και ερμηνείες.