Η ψηφιοποιημένη γελοιογραφία από το "Εθνικόν Ημερολόγιον" του 1912 αποδίδει με ιδιαίτερο χιούμορ την προσπάθεια επιβολής της καθαρεύουσας σε κατοίκους της ελληνικής υπαίθρου μέσω του επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος. Η γελοιογραφία αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί με διάφορους τρόπους, τόσο στα γλωσσικά μαθήματα, όσο και στην Ιστορία, ως ιστορική πηγή. Ως κειμενικό είδος (σάτιρα, γελοιογραφία) επιτρέπει την σημειολογική ανάλυση από τους μαθητές με την μέθοδο των ερωτήσεων-αποκρίσεων, καταιγισμού ιδεών, κλπ., ώστε να τους βοηθήσει να κατανοήσουν το Γλωσσικό Ζήτημα και τον ρόλο της εκπαίδευσης ως φορέα αξιών, την διαμάχη που το γλωσσικό ζήτημα επέφερε σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, αλλά και το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Στο γλωσσικό μάθημα η γελοιογραφία μπορεί να δοθεί και ως φύλλο εργασίας (κατανόηση εξωγλωσσικού είδους έκφρασης) με το κριτήριο αξιολόγησης: "Να γράψετε μία παράγραφο στην οποία θα εξηγείτε και θα αναλύετε την παραπάνω γελοιογραφία" ή "Με αφορμή την παραπάνω γελοιογραφία να συντάξετε ένα κείμενο 200-300 λέξεων". Ως ιστορική πηγή αξιοποιείται τόσο στο μάθημα της Λογοτεχνίας (Γλωσσικό Ζήτημα, Δημοτικισμός, ο ρόλος του τύπου στην διαμόρφωση της λογοτεχνικής οαραγωγής, ο λόγιος Κωνσταντίνος Σκόκος και η Νέα Αθηναϊκή Σχολή) όσο και στο μάθημα της Ιστορίας για να κατανοηθεί καλύτερα ο ρόλος του τύπου στην διατήρηση της εθνικής συνείδησης και της Μεγάλης Ιδέας, η σχέση του ελληνισμού της διασποράς με το Ελληνικό Κράτος και αντίστοιχα ζητήματα που αποτελούν το ιστορικό πλαίσιο πριν τους Βαλκανικούς Αγώνες. Σε μια διαθεματική προσέγγιση η γελοιογραφία μπορεί να αξιοποιηθεί σε ομαδοσυνεργατική ή σε ανάπτυξη διδακτικού σεναρίου, όπου η κάθε μαθητική ομάδα θα κληθεί να προσεγγίσει την συγκεκριμένη γελοιογραφία (αλλά και όλο το "Εθνικον Ημερολόγιον" του Κ. Σκόκου) από διαφορετικό πρίσμα (κειμενικό, ιστορικό, κοινωνιολογικό,κλπ). Με τον τρόπο αυτό οξύνεται η κριτική σκέψη των μαθητών και ενθαρρύνεται η αυτενέργεια και η διερευνητική μάθηση.