Ποίημα του ποιητή και δημοσιογράφου Κλεάνθη Ν. Τριανταφύλλου (1850-1889), γνωστού και με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο «Ραμπαγάς». Βρίσκεται δημοσιευμένο στο Ημερολόγιον Σκόκου, τ.2, No 0 (1887),σ. 126 που απόκειται στο Πανεπιστήμιο Πατρών/Βιβλιοθήκη και Κέντρο Πληροφόρησης. 1.Ο Κλ. Τριαντάφυλλος γεννήθηκε στα Ξάμπελα της Σίφνου. Σε νεαρή ηλικία έζησε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία ως συνεργάτης των εντύπων Νεολόγος του Δημοσθένη Βουτυρά, Κουδουνάτος, Σάλπιγξ και Διογένης. Διώχθηκε από τις τουρκικές αρχές λόγω του καυστικού ύφους του και κατέφυγε στην Αθήνα, όπου το 1878 ίδρυσε από κοινού με το Βλάση Γαβριηλίδη (μετέπειτα ιδρυτή και εκδότη της εφημερίδας Ακρόπολις) το πολιτικο-σατιρικό περιοδικό Ραμπαγάς (τίτλος πολιτικής σάτιρας του Βικτοριέν Σαρντού που παραστάθηκε την ίδια χρονιά στην Αθήνα), στο οποίο δημοσίευσαν κείμενα μεταξύ άλλων ο Κωστής Παλαμάς, ο Δημήτριος Ταγκόπουλος, ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Γεώργιος Σουρής, ο Εμμανουήλ Ροΐδης κ.ά. Ο Ραμπαγάς αποτέλεσε πρόδρομο για τη Νέα Αθηναϊκή Σχολή ενώ προκάλεσε με την κριτική του και αντιδράσεις σε μία μερίδα του πολιτικού κόσμου. Ο εκδότης του κυνηγήθηκε ως εχθρός του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου και του Θεόδωρου Δηλιγιάννη. Το 1881 φυλακίστηκε για διάστημα ενός μηνός και τον ίδιο χρόνο έγινε απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του. Αυτοκτόνησε το 1889, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από σοβαρή ψυχική διαταραχή. 2.Ο κυκλαδίτης Κωνσταντίνος Φ. Σκόκος (1854-1929) κυκλοφόρησε έναν μικρό τόμο με τίτλο: Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του έτους 1886, έτος Α΄, εν Αθήναις, εκ του Τυπογραφείου «Ανδρέου Κορομηλά» και «Κοραή» Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1885. Πρόθεση του εκδότη ήταν να παρουσιάσει κάτι καινούργιο στο αναγνωστικό κοινό και να συγκεντρώσει «τας λεπτοτέρας και αττικωτέρας ευφυιας των παρ’ ημίν δημοσιολόγων» (τόμ. 1886, σ. 60). Το Ημερολόγιον Σκόκου απέβη με τον καιρό το δημοφιλέστερο έντυπο της εποχής του. Στις σελίδες του φιλοξενεί τα πιο σημαντικά ονόματα της σύγχρονής του ελληνικής λογοτεχνίας και καθρεφτίζει τη λογοτεχνική παραγωγή των χρόνων του. Γίνεται επομένως πραγματικά Εθνικόν Ημερολόγιον, όπως μετονομάστηκε λίγο αργότερα, το 1891. Το Ημερολόγιον εκδιδόταν ως το 1918 και το αναγνωστικό κοινό του δεν περιοριζόταν στην Αθήνα και στον τότε ελλαδικό χώρο, αλλά κυρίως προερχόταν από τον αλύτρωτο Ελληνισμό και τους ομογενείς της Διασποράς.