Το μαθησιακό αντικείμενο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον διδάσκοντα σε διδακτικές πρακτικές γνωστικού τύπου. Προτείνονται ομαδοσυνεργατικές και μαθητοκεντρικές διδακτικές προσεγγίσεις με έμφαση στην ανακαλυπτική-διερευνητική λειτουργία των μαθητικών ομάδων. Το κείμενο κριτικής στη μεταφραστική προσπάθεια της ομηρικής Ιλιάδας του Αλ. Πάλλη μπορεί να υποστηρίξει τη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας καθώς και της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας από μετάφραση. Οι γλωσσικές επιλογές, η μέθοδος και το ύφος αρθρογράφου (Κ. Παρορίτης) αλλά και του μεταφραστή (Αλ. Πάλλης) δεν συνιστούν απλά αισθητικές προτάσεις αλλά ενέχουν πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα. Ειδικότερα ο δημοτικισμός του Αλ. Πάλλη, που υπογράφεται στο έργο του ως «μαλλιαρός», αναπνέει στο μεταβατικό περιβάλλον μίας ελληνικής κοινωνίας που δοκιμάζει την αντοχή της σε μία νέα εποχή- μία εποχή που το αστικό πρόταγμα για εκσυγχρονισμό συναντά τον εθνικισμό των αρχών του 20ου αιώνα και η πνευματική πρωτοπορία της ελληνικής κοινωνίας δέχεται τις επιρροές της σοσιαλιστικής σκέψης και των νέων δυτικών ιδεολογικών-καλλιτεχνικών ρευμάτων. Ο διδάσκων μπορεί να εκμεταλλευτεί μαθησιακά αυτά τα ιστορικά συμφραζόμενα αναθέτοντας ερευνητικές ομαδικές εργασίες μεγάλης (project) ή μικρής διάρκειας, όπως: η προσφορά του Αλ. Πάλλη στα ελληνικά γράμματα και η σχέση του με την πρωτοπορία του δημοτικισμού (Γ. Ψυχάρης, Αργ. Εφταλιώτης), το μεταφραστικό εγχείρημα του Ομήρου ως έκφραση κοινωνικής και πολιτικής ανανέωσης (Αλ. Πάλλης, Ι. Πολυλάς, Ν. Καζαντζάκης-Ι. Πολυλάς), η αισθητική και γλωσσική αποτίμηση του συγκεκριμένου μεταφραστικού έργου (Ιλιάδα), που εύκολα μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο, η συγκριτική συνεξέταση επιλεγμένων χωρίων από το πρωτότυπο με τα μεταφρασμένα παράλληλά τους (ενδεικτικά, μεταφράσεις Ι. Πολυλά, Ν.Καζαντζάκη-Ν.Κακριδή, Ζ. Σίδερη, Δ. Μαρωνίτη) και η καταγραφή συμπερασμάτων αναφορικά με την αισθητική λειτουργία των γλωσσικών επιλογών των μεταφραστών, τα «ευαγγελικά» (1901) και τα «ορεστεικά» (1903) ως χαρακτηριστικά κοινωνικά-πολιτικά συμπτώματα πέρα από τη φαινομενική γλωσσική διαμάχη της εποχής μεταξύ «μαλλιαρών»-δημοτικιστών και «γλωσσαμυντόρων»-καθαρευουσιάνων. Ο διάλογος και η έκθεση των απόψεων της ολομέλειας της τάξης αναφορικά με τα παραπάνω θέματα θα μπορούσε να καταστεί ευεργετικός όχι μόνο λόγω του πλούτου των ιστορικών πληροφοριών που μπορούν να ανασυρθούν από το αρχειακό υλικό αλλά κυρίως από την ενεργοποίηση στο παρόν διαχρονικών ιστορικών ερωτημάτων (γλώσσα και πολιτική, Τέχνη και κοινωνία, συντήρηση και πρόοδος, παράδοση και νεωτερισμός, ιερότητα και απο-ιεροποίηση) και την αναγωγή τους σε εργαλεία αποτίμησης σύγχρονων τάσεων και επιλογών. Η παραπάνω χρήση του μαθησιακού αντικειμένου, είτε γίνει μέσω γνωστικών είτε και μέσω κονστρουκτιβιστικών διδακτικών προσεγγίσεων (σωκρατική-μαιευτική μέθοδος), είναι σύμφωνη με το πνεύμα των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών (ΑΠΣ) για το μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας από μετάφραση για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επιπλέον, η διαθεματικότητα μπορεί να βρει εφαρμογή στα πεδία της Νεοελληνικής Γλώσσας, της Λογοτεχνίας, της Ιστορίας, της Ιστορίας της Τέχνης, της Κοινωνιολογίας, της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, της Θεατρολογίας και των Καλλιτεχνικών.