Το σχέδιο απεικονίζει Ζεϊμπέκη, χαρακτηριστικό τύπο ανθρώπου της Θράκης. Είναι στη σελίδα 33 του έργου του Edmondo De Amicis με τίτλο "Constantinople ouvrage traduit de l’Italien avec l’autorisation de l’Auteur par Mme J. Colomb et illustré de 183 dessins pris sur nature par C. Biseo", που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1883. Το επιβλητικό παρουσιαστικό του εικονιζόμενου ζεϊμπέκη συνθέτει η κορμοστασιά του, το περασμένο στη ζώνη του μεγάλο σπαθί που το κρατάει σφικτά δείχνοντας έτοιμος να το χρησιμοποιήσει, το άγριο βλέμμα του και το ντύσιμο του. Ένας μεγάλος φουντωτός σκούφος δίνει ακόμα περισσότερο παράστημα στον ζεϊμπέκη, ενώ εντυπωσιάζουν η υφασμάτινη προσεγμένη φορεσιά, η βράκα του και τα χαρακτηριστικά οθωμανικά παπούτσια του. Η λέξη Ζεϊμπέκης κατά μία εκδοχή έχει ελληνοφρυγική καταγωγή. Ετυμολογείται σε Ζεϋ-Μπέκος=Ζεϋ εκ του Ζευς (συμβολίζει το πνεύμα), Βέκος ή Μπέκος κατά τον Ηρόδοτο δηλαδή ο άρτος και συμβολίζει το σώμα. Κατά άλλη εκδοχή προέρχεται από το λήμμα Zeybek και απαντάται στα λεξικά ως «όνομα τουρκικής φυλής, κατοικούσης εις τα περίχωρα της Σμύρνης και της Προύσης» . Παράγωγο αυτής η φράση Zeybek Kiyafeti (ενδυμασία Ζεϊμπέκου) που φέρουν οι εύζωνοι στρατιώτες. Οι Ζεϊμπέκηδες παρουσίαζαν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κοινωνικής συμπεριφοράς, εθιμοτυπίας, ενδυμασίας, παραδόσεων, χορών και τελετουργικών. Το ντύσιμό τους ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο. Οι Τούρκοι τους αποκαλούσαν «οι Έλληνες με το ασημένιο σώμα», πιθανόν λόγω της εκδοχής ότι επρόκειτο για εξισλαμισμένους Έλληνες. Θεμελιώδεις αξίες τους η ηθική, η τιμιότητα, η γενναιότητα, ο αλτρουϊσμός, η φιλανθρωπία. Με τη λέξη Ζεϊμπέκης ακόμα και σήμερα οι Τούρκοι εννοούν το λεβέντη, το παλικάρι. Με τους Ζεϊμπέκηδες συνδέεται ο γνωστός ελληνικός λαϊκός χορός «Ζεϊμπέκικο», ο οποίος εμφανίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα σε αστικά κέντρα της Μικράς Ασίας, ενώ στην Ελλάδα ήλθε στα τέλη του 19ου αιώνα. Το ότι ήταν αρχικά αντικριστός χορός δύο ατόμων που έφεραν οπλισμό, ενισχύει την εκδοχή ότι προέρχεται από τους εξισλαμισμένους Ζεϊμπέκους.