Στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ο διδάσκων μπορεί να χρησιμοποιήσει το ποίημα στη διδασκαλία γραμματολογικών φαινομένων. Συγκεκριμένα, μπορεί να το φέρει ως παράδειγμα παραδοσιακής ποίησης και να επισημάνει το μέτρο, την ομοιοκαταληξία και την κυριολεξία ως χαρακτηριστικά γνωρίσματά της. Αν στους διδακτικούς του στόχους περιλαμβάνεται η σύγκριση με τη μοντέρνα ποίηση, μπορεί να αντιπαραβάλει στο ποίημα κάποιο που να ανήκει σε κάποιο σύγχρονο ρεύμα (υπερρεαλισμό, συμβολισμό, κ.λ.π.), έτσι ώστε να γίνουν περισσότερο αντιληπτές από τους μαθητές οι διαφορές τόσο στη μορφή, όσο και στο περιεχόμενο (η παραδοσιακή ποίηση διέπεται από κάποια λογική αλληλουχία, ενώ στη νεότερη ποίηση παρακολουθούμε το ποίημα σχεδόν κατά τη δημιουργία του). Συνιστάται, επίσης, να υποδειχθούν και τα χαρακτηριστικά του ρομαντισμού (παρόλο που η ρομαντική σχολή ανήκει σε προηγούμενη γενιά). Εδώ μπορεί να συζητηθεί και το γεγονός ότι η διαίρεση σε «σχολές» στη λογοτεχνία δεν είναι απόλυτη: υπάρχουν επιρροές ανάμεσα στις σχολές, και βέβαια υπεισέρχεται και το προσωπικό στοιχείο του δημιουργού.