Πρόκειται για ποίημα που δημοσιεύτηκε στο "Νουμά" το Μάρτιο του 1915, όπως αναγράφεται στο επάνω μέρος της σελίδας. Η ποιήτρια ονομάζεται Μαρία Σαμοϊλή. Το ποίημα αποτελείται από τέσσερις στροφές, οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούνται από οκτώ στίχους η καθεμία. Ως προς το περιεχόμενο, το ποίημα είναι μάλλον ρομαντικό: μιλά αόριστα για κάποιες ανθρώπινες μορφές, οι οποίες σημάδεψαν την ψυχοσύνθεση της ποιήτριας, η οποία τους απευθύνεται σε 2ο πρόσωπο και αναρωτιέται για την τύχη τους. Ως προς τη μορφή, το ποίημα διαθέτει μέτρο (ιαμβικό) και ομοιοκαταληξία (ομοιοκαταληκτούν ο 2ος με τον 6ο και ο 4ος με τον 8ο στίχο). Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα παραδοσιακής ποίησης, ειδικότερα του Παρνασσισμού της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Το συγκεκριμένο κείμενο μπορεί να αξιοποιηθεί ως χαρακτηριστικό δείγμα παραδοσιακής ποίησης, προκειμένου να αντιληφθούν οι μαθητές τα βασικά της γνωρίσματα και να τα συγκρίνουν με εκείνα της μοντέρνας ποίησης. Μπορεί επίσης να αξιοποιηθεί στη διδασκαλία γραμματολογικών φαινομένων.