Το έργο προσφέρεται για ποικίλες αναλύσεις και προσεγγίσεις στο πλαίσιο των Εικαστικών και της ιστορίας της τέχνης (ειδικότερα της Σύγχρονης τέχνης), καθώς και σε ερευνητικές εργασίες ή σχολικές δραστηριότητες που κινούνται σε σχετικές θεματικές περιοχές. Ειδικότερα, μπορεί να αξιοποιηθεί διδακτικά σε θέματα που αφορούν την προσωπογραφία και τις αυτοπροσωπογραφίες ζωγράφων, συγκρίνοντας το συγκεκριμένο έργο με διάφορα έργα γνωστών ζωγράφων που έχουν απεικονίσει τους εαυτούς τους εν ώρα δουλειάς, μια «παράδοση» που καθιερώθηκε την εποχή του μπαρόκ. Η παράδοση αυτή θέλει τους καλλιτέχνες να κοιτούν στα μάτια το θεατή ενώ ζωγραφίζουν έναν πίνακα (άλλοτε ορατό και άλλοτε όχι στο έργο, ανάλογα αν η στάση του ζωγράφου είναι μετωπική ή στο πλάι) κρατώντας στα χέρια τους τα ζωγραφικά τους εργαλεία, δηλαδή πινέλα και κάποιες φορές παλέτα. Ενδεικτικά αναφέρεται η περίφημη έμμεση αυτοπροσωπογραφία του Βελάσκεθ εν ώρα δουλειάς στο έργο Las Meninas (Οι κυρίες των τιμών) που θεωρείται ένα από τα πιο επαναστατικά και πολύπλοκα έργα ως προς την αποκωδικοποίηση των οπτικών σχέσεων καλλιτέχνη-μοντέλου-θεατή και έχει αναλυθεί πολύ ως προς το θεματικό επίκεντρο και τη θέση του καλλιτέχνη στο έργο. Αυτοπροσωπογραφίες ζωγράφων μπροστά στο καβαλέτο τους ή κρατώντας πινέλα και παλέτες υπάρχουν πολλές ακόμη που προσφέρονται για σύγκριση, από διάφορες εποχές, κινήματα και στυλ, πχ του Ρέμπραντ, του Γκόγια, του Βαν Γκογκ, του Πικάσο κ.α. Από τη σύγχρονη εποχή ενδιαφέρον για σύγκριση έχουν τα αυτο-πορτραίτα της Αμερικανίδας Catherine Murphy, που έχει ζωγραφίσει τον εαυτό της σε περίπλοκη σχέση με το χώρο, μέσα από καθρέφτη. Η περίπτωση πάντως του έργου του Leglise Frederic είναι ιδιαίτερη, καθώς δεν ζωγραφίζει τον εαυτό του μέσα από καθρέφτη αλλά ο καλλιτέχνης εικονίζεται πλάτη και δεν κοιτάει το θεατή (σε αντίθεση με το μισοτελειωμένο πορτραίτο του μοντέλου του). Αυτό το στοιχείο κάνει πιο ενδιαφέρουσα την αποκωδικοποίηση του πίνακα και του θέματος του από τους μαθητές και προσφέρεται για ανάλυση. Σε μια άλλη ανάγνωση του έργου, επειδή δεν προσδιορίζεται ο πραγματικός χώρος και η πραγματική επιφάνεια, θα μπορούσε να συγκριθεί με το έργο του Ρενέ Μαγκρίτ «La Tentative de l'Impossible» (Επιχειρώντας το αδύνατο) και να αναζητηθούν ομοιότητες και πιθανές αναφορές.