Μεσημβρινή όψη σπιτιού στη Ζαγορά Πηλίου, σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη το 1939. Ο αρχιτέκτονας, πολεοδόμος, ζωγράφος και στοχαστής Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) επισκέφτηκε τη Ζαγορά Πηλίου το 1939. Στόχος του ήταν να μελετήσει την αρχιτεκτονική παράδοση του οικισμού. Κύρια χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής του ήταν η προσπάθεια ανάδειξης της ελληνικότητας μέσω της παράδοσης και της ιστορικής μνήμης. Ο Δ. Πικιώνης επισημαίνει: «Ας δούμε ευθύς το σπίτι που χτίζει ο χωρικός. Το φυσικό δρόμο που ακολουθεί για αυτό. Κανένα βιβλίο αρχιτεκτονικής δεν διάβασε από ρυθμούς. Τα πραγματώνει ακολουθώντας τη φύση». (Απόσπασμα των ιδεών του που παρουσιάζονται στην εκπομπή – αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Δημήτρη Πικιώνη «Παρασκήνιο»). Η μελέτη της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής αναδεικνύει ακόμη τη σημασία της χρήσης απλών υλικών, ακόμη και από δεύτερη χρήση, τη λιτότητα, την ταπεινότητα. Ο Δ. Πικιώνης προτάσσει μία αρχιτεκτονική που αφουγκράζεται το τοπίο και το γεωφυσικό περίγυρο. Ο Ζήσιμος Λορεντζάτος παρατηρεί: «Η αρχιτεκτονική του Πικιώνη βγαίνει κατ' ευθείαν μέσα από τη γη. Και μαζί ο αρχιτέκτονας». Ο ίδιος ο Πικιώνης διατυπώνει την ακόλουθη φράση: «Ήταν φορές που αισθανόμουν πως εις τα θεμέλια που εισχωρούσαν βαθιά στη γη, εις τους ογκώδεις τοίχους και τις καμάρες των, ήταν η ψυχή μου που εντοιχιζόταν εις το ανώνυμο πλήθος των...». (Μία περιήγηση στα έργα του μεγάλου αρχιτέκτονα Δ. Πικιώνη, 7/1/2006, Ιστότοπος Ελλήνων Αρχιτεκτόνων). Η αρχιτεκτονική που προβάλλει συνδέεται με τον άνθρωπο και έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Συντελεί στη γνωριμία του ανθρώπου με το περιβάλλον και στην ανάπτυξη της αυτοσυνειδησίας του. «Περπατώντας επάνω σε τούτη τη γη, η καρδιά μας χαίρεται με την πρώτη χαρά του νηπίου, την κίνησή μας στο χώρο της πλάσης, την αλληλοδιαδοχή της καταστροφής και την αποκατάσταση της ισορροπίας που είναι η περπατησιά». (Απόσπασμα των ιδεών του που παρουσιάζονται στην εκπομπή – αφιέρωμα της ΕΡΤ στο Δημήτρη Πικιώνη «Παρασκήνιο»).