Πρόκειται για μια εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου (Λάρισα 1898-Αθήνα 1990) στην περιοχή της Λειβαδιάς το 1946. Η Βούλα Παπαϊωάννου μετά την απελευθέρωση ως υπεύθυνη του φωτογραφικού τμήματος της UNRRA περιηγήθηκε τη ρημαγμένη ελληνική ύπαιθρο και κατέγραψε τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης των κατοίκων της. Απαθανάτισε προσωπικές ιστορίες και φυσιογνωμίες απλών ανθρώπων που παραπέμπουν μάλλον στην αξιοπρέπεια παρά στην εξαθλίωση. Η Βούλα Παπαϊωάννου εντάσσεται στο ρεύμα της «ανθρωπιστικής φωτογραφίας» που αναπτύχθηκε ως αντίδοτο της κατάλυσης των ανθρωπίνων αξιών εξαιτίας του πολέμου. Η συγκεκριμένη φωτογραφία απεικονίζει δύο ανθρώπινες φιγούρες σε μια από τις πιο επίπονες γεωργικές εργασίες εκείνης της εποχής τον θερισμό. Διακρίνεται ένας άνδρας, σε προχωρημένη ηλικία, και μια γυναίκα σκυμμένη με το βασικό εργαλείο, το δρεπάνι, να κόβουν τα στάχυα και να δημιουργούν δεμάτια. Η αξιοπρεπής στάση του σώματος του άνδρα προκαλεί εντύπωση και αποτυπώνει την προσπάθεια ενός λαού να ορθοποδήσει μετά τα δεινά που προκάλεσε ο πόλεμος.